Fijn boek over een knorrige vrouw

Een fijn boek over Olive Kitteridge, een wat knorrige oud-lerares in een kuststadje in Maine, die geen blad voor de mond neemt. In (bijna) elk hoofdstuk komt een andere bewoner van het stadje aan bod, diens levensverhaal of een stukje ervan. Hierdoor lijkt het soms alsof je een verhalenbundel aan het lezen bent,
Telkens komt ook Olive zelf voor, soms maar als passant, soms als schaduw uit het verleden, soms in een prominentere rol. Zij is dan de rode draad door al die verschillende verhalen, wat origineel gedaan is.
In een aantal hoofdstukken leer je ook haar leven beter kennen, de relatie met haar man en die met haar zoon. Er wordt ook beschreven hoe zij over verschillende personen denkt, wat niet altijd positief is, en toch blijkt hier en daar ook dat ze een klein hartje heeft, op zoek is naar bevestiging.
Het laatste hoofdstuk vond ik erg mooi en heel passend. Het illustreert zo goed wie Olive is en waar ze naar op zoek is, ondanks haar knorrige zelf en het niet willen toegeven.

In het begin moest ik wat wennen aan het boek omdat het verschillende losse verhalen lijken te zijn. Maar hoe meer ik erin kwam, hoe vaker ik er ook in wilde verder lezen. Ook al gaat het over verschillende personen, ze wonen wel allemaal in datzelfde stadje, en allemaal kennen ze Olive, van ver of dichtbij. De verhalen zijn allemaal diep menselijk, tonen de kleine kantjes, van de mens, en ook van het leven.
En hoewel Olive vaak niet echt sympathiek is, voel je op bepaalde momenten toch echt wel met haar mee. Dat is knap gedaan.

Ik vond het wel jammer dat de verschillende bewoners elkaar niet treffen in de verschillende verhalen. Maar ik ben wel erg benieuwd naar het vervolg op dit boek.

Een van de mooiste zinnen:
‘Je kon een bepaald gevoel niet zomaar stopzetten, hoe die ander zich ook gedroeg. Je moest afwachten. Uiteindelijk verdwenen die gevoelens wel omdat er andere voor in de plaats kwamen. Of soms verdwenen ze niet maar werden ze samengeperst tot iets heel kleins dat als glitterversiering achter in je geheugen hing.’