Een vreemd maar bijzonder boekje

Zeker de eerste helft van het boek heb ik telkens uitgeroepen: ‘Wat een vreemd boek!’. Nu, dat is het ook, het is niet rechtttoe, rechtaan, what you read is not what you get. Maar naarmate ik vorderde, begon ik de thema’s te herkennen, de rode draden te zien.

Enerzijds is er het verhaal van zes jonge meisjes die achter het ijzeren gordijn opgroeien, en die zelf beginnen met synchroonzwemmen nadat ze dit op televisie gezien hadden.
Anderzijds zijn er de afzonderlijke verhalen van de zes vrouwen, in een latere fase van hun leven, in een ander deel van de wereld. Daar krijg je telkens een snapshot mee van wie ze zijn, wat ze doen, maar deze korte inkijk tekent hen wel goed. De rode draden zijn zonder twijfel het belang van taal en herkomst, ontheemding, hoe de buitenwereld naar mensen van buiten kijkt.

Het is een boek waar heel veel in zit, meer dan ik er bij een eerste lezing en in mijn eentje kon uithalen. Niet alles wordt expliciet gezegd, er zit heel veel tussen de lijnen.

Cristina Sandu schrijft heel mooi, soms naar het poëtische toe. Ze weet alles treffend weer te geven, en is een zeer goede sfeerschepper in haar zinnen.

De cover is trouwens echt bijzonder: heel erg mooi vormgegeven, maar het voelt ook heel aangenaam aan, bijna als stof.

Bijzonder boekje, om eens te herlezen.