Lezersrecensie
Diep onder de indruk
Dit is zonder enige twijfel een van de meest aangrijpende boeken die ik ooit gelezen heb. Een boek dat zo veel meer aandacht verdient dan het gekregen heeft.
De titel ‘Wij zagen een licht’ dekt twee ladingen: de lichtjes die de vrijwilligers van de kust in de zee zagen, zo wetende dat er boten op komst waren. Maar ook die lichtpuntjes, die kleine blijken van menselijkheid, die hoop blijven geven.
‘Ik begon met schrijven omdat ik wilde onthouden wat nooit vergeten zou moeten worden. Ik ging door met schrijven om de weg terug te vinden uit het donker dat zich in mijn geest had genesteld.’
Zo luiden de eerste twee zinnen van het boek, die meteen al zo veelzeggend zijn.
De eerste zin heeft het over al die verhalen die Laura Jansen heeft meegemaakt, de mensen die ze heeft leren kennen, hun vaak schrijnende geschiedenis.
Met de tweede zin maakt ze duidelijk dat je hier niet ‘zomaar’ even mee omgaat, dat dit in je lijf kruipt, en dat niet iedereen dit gemakkelijk van zich kan afschudden. Hiermee toont ze haar kracht en tegelijkertijd ook haar kwetsbaarheid.
Dit boek behandelt de vluchtelingencrisis, maar niet op macroniveau: het gaat niet over Europa, over de ngo’s (ook al wordt de frustratie over het grotere plaatje uiteindelijk de reden dat Laura uit de beweging stapt die ze mee heeft opgericht).
Maar het belicht de crisis vanuit het microniveau: de individuele verhalen, deels van de vluchtelingen zelf, gezien en meegemaakt door de vele vrijwilligers. De vrijwilligers die proberen te zorgen voor wat menselijkheid in mensonwaardige omstandigheden.
Er zijn zoveel mensen die ze geholpen hebben, zoveel verhalen die verteld worden, waar mogelijk afgerond. Maar er zijn ook verhalen die niet ‘af’ zijn, de vluchtelingen die verder trekken, en van wie niemand nog weet hoe het met hen is afgelopen.
Zoals Laura zelf schrijft: ‘Het is een collectie verhalen en ervaringen die tezamen hopelijk een beeld schetsen van de complexiteit en dilemma’s waar ik dagelijks tegenaan liep. En, nog belangrijker, het is een verhaal over vreugde, over liefde, over dappere en goede dingen die hun licht het felste laten schijnen op plaatsen die zo donker lijken.’
En: ‘De kleinste verhalen overrompelen me meer dan mijn pogingen het grote plaatje te begrijpen. Het grote plaatje is te veel.’
Wat het hele verhaal des te schrijnender maakt is dat dit zich vandaag afspeelt, en niet eens zo ver van onze deur. Ik heb ook al veel gelezen over de wereldoorlogen, en de gruwelen van toen, maar dat lijkt ergens een afgesloten hoofdstuk (al besef ik dat deze uitspraak ook wat kort door de bocht is). De vluchtelingenproblematiek is een heel ander soort verhaal, maar voelt wel heel erg aan als een falen van de mensheid, alsof we niet geleerd hebben uit het verleden.
Het is een ontluisterend en hartverscheurend verhaal (en aan kritiek op de hulpverlening of op de houding van sommige mensen ontbreekt het ook zeker niet). En altijd opnieuw zijn er lichtpuntjes, is er hoop.
Ondanks die lichtpuntjes begon Laura’s lichaam toch langzaamaan signalen af te geven dat het niet meer kon, Laura’s gezondheid, zowel lichamelijk als geestelijk, dreigde ten onder te gaan. Ze kreeg problemen met de onverschilligheid, de houding van bepaalde mensen, de manier waarop er aan hulpverlening gedaan werd, het gebrek aan bijstand en echte rechtvaardigheid. In het hoofdstuk ‘Het donker’ beschrijft ze deze impact op zichzelf zeer helder en pakkend.
Dit boek gaat over kracht, vastberadenheid, doorzettingsvermogen, waardigheid en hoop. Diep, diep onder de indruk.
Lees ook zeker het artikel: https://www.volkskrant.nl/mensen/aan-de-rand-van-een-klif-dacht-ik-als-ik-nog-een-stap-zet-hoef-ik-niet-meer-terug-naar-die-ruis~b0d86136/
En luister naar het album ‘We saw a light’. Zoveel pakkender en veelzeggender na het lezen van dit boek.
De titel ‘Wij zagen een licht’ dekt twee ladingen: de lichtjes die de vrijwilligers van de kust in de zee zagen, zo wetende dat er boten op komst waren. Maar ook die lichtpuntjes, die kleine blijken van menselijkheid, die hoop blijven geven.
‘Ik begon met schrijven omdat ik wilde onthouden wat nooit vergeten zou moeten worden. Ik ging door met schrijven om de weg terug te vinden uit het donker dat zich in mijn geest had genesteld.’
Zo luiden de eerste twee zinnen van het boek, die meteen al zo veelzeggend zijn.
De eerste zin heeft het over al die verhalen die Laura Jansen heeft meegemaakt, de mensen die ze heeft leren kennen, hun vaak schrijnende geschiedenis.
Met de tweede zin maakt ze duidelijk dat je hier niet ‘zomaar’ even mee omgaat, dat dit in je lijf kruipt, en dat niet iedereen dit gemakkelijk van zich kan afschudden. Hiermee toont ze haar kracht en tegelijkertijd ook haar kwetsbaarheid.
Dit boek behandelt de vluchtelingencrisis, maar niet op macroniveau: het gaat niet over Europa, over de ngo’s (ook al wordt de frustratie over het grotere plaatje uiteindelijk de reden dat Laura uit de beweging stapt die ze mee heeft opgericht).
Maar het belicht de crisis vanuit het microniveau: de individuele verhalen, deels van de vluchtelingen zelf, gezien en meegemaakt door de vele vrijwilligers. De vrijwilligers die proberen te zorgen voor wat menselijkheid in mensonwaardige omstandigheden.
Er zijn zoveel mensen die ze geholpen hebben, zoveel verhalen die verteld worden, waar mogelijk afgerond. Maar er zijn ook verhalen die niet ‘af’ zijn, de vluchtelingen die verder trekken, en van wie niemand nog weet hoe het met hen is afgelopen.
Zoals Laura zelf schrijft: ‘Het is een collectie verhalen en ervaringen die tezamen hopelijk een beeld schetsen van de complexiteit en dilemma’s waar ik dagelijks tegenaan liep. En, nog belangrijker, het is een verhaal over vreugde, over liefde, over dappere en goede dingen die hun licht het felste laten schijnen op plaatsen die zo donker lijken.’
En: ‘De kleinste verhalen overrompelen me meer dan mijn pogingen het grote plaatje te begrijpen. Het grote plaatje is te veel.’
Wat het hele verhaal des te schrijnender maakt is dat dit zich vandaag afspeelt, en niet eens zo ver van onze deur. Ik heb ook al veel gelezen over de wereldoorlogen, en de gruwelen van toen, maar dat lijkt ergens een afgesloten hoofdstuk (al besef ik dat deze uitspraak ook wat kort door de bocht is). De vluchtelingenproblematiek is een heel ander soort verhaal, maar voelt wel heel erg aan als een falen van de mensheid, alsof we niet geleerd hebben uit het verleden.
Het is een ontluisterend en hartverscheurend verhaal (en aan kritiek op de hulpverlening of op de houding van sommige mensen ontbreekt het ook zeker niet). En altijd opnieuw zijn er lichtpuntjes, is er hoop.
Ondanks die lichtpuntjes begon Laura’s lichaam toch langzaamaan signalen af te geven dat het niet meer kon, Laura’s gezondheid, zowel lichamelijk als geestelijk, dreigde ten onder te gaan. Ze kreeg problemen met de onverschilligheid, de houding van bepaalde mensen, de manier waarop er aan hulpverlening gedaan werd, het gebrek aan bijstand en echte rechtvaardigheid. In het hoofdstuk ‘Het donker’ beschrijft ze deze impact op zichzelf zeer helder en pakkend.
Dit boek gaat over kracht, vastberadenheid, doorzettingsvermogen, waardigheid en hoop. Diep, diep onder de indruk.
Lees ook zeker het artikel: https://www.volkskrant.nl/mensen/aan-de-rand-van-een-klif-dacht-ik-als-ik-nog-een-stap-zet-hoef-ik-niet-meer-terug-naar-die-ruis~b0d86136/
En luister naar het album ‘We saw a light’. Zoveel pakkender en veelzeggender na het lezen van dit boek.
2
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van wendyvd
Gesponsord
Terwijl Emmy probeert de raadsels op te lossen die door twee verdwenen tienermeisjes zijn achtergelaten, realiseert ze zich dat ze hen nooit écht heeft gekend. Elke tiener heeft geheimen, maar wie zou ervoor willen moorden?
Twee zussen groeien op in de meedogenloos snel veranderende miljoenenstad Singapore met de hoge verwachtingen van hun moeder. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
