Fijne Regency-roman over vechten voor je geliefden

Darbury, Engeland, 1814. De jonge erfgename van Winterwood Manor, Amelia Barrett, moet met lede ogen aanzien hoe het leven uit haar vriendin wegvloeit. Op haar sterfbed vraagt Katherine of Amelia de zorg voor haar pasgeboren dochtertje Lucy op zich wil nemen en ze stemt toe. Al spoedig houdt ze van het meisje alsof het haar eigen kind is, hoewel haar verloofde Edward Littleton en haar oom en tante het geheel niet eens zijn met haar besluit het kind op te voeden.

Om er zeker van te zijn dat ze Lucy niet zal verliezen, ziet Amelia maar één uitweg: een verstandshuwelijk aangaan met kapitein Graham Sterling, de vader van het kleintje. Graham is verbijsterd als Amelia haar voorstel met hem deelt, maar hij moet toegeven dat haar plan ook een praktisch kant heeft. Per slot van rekening kan hij zijn dochter niet meenemen op zijn schip dat over enkele weken weer uit zal varen.

Wanneer Amelia en Graham ontdekken dat Lucy spoorloos is, slaat de schrik hun om het hart, helemaal als blijkt dat het meisje mogelijk in levensgevaar is.

Het verhaal doorademt van begin af aan het tijdsbeeld waarin het zich afspeelt, namelijk de Regency-periode. De prachtige landgoederen, kostuums, mooie japonnen, bals, het gebruikelijke decorum, warme haardvuren en door paarden voortgetrokken koetsen brengen het vroeg 19e-eeuwse Engeland tot leven.

De gedachten en gevoelens van de hoofdpersonen worden uitgebreid onder woorden gebracht (overigens niet te breedsprakig) en zorgen samen met de persoonlijke struggles van Amelia en Graham voor diepgang. Dit eerste deel van de serie 'Whispers on the Moors' is wellicht een tikkeltje voorspelbaar, maar het boek leest heerlijk weg en dat maakt het meer dan goed.

'De erfgename van Winterwood' is een fijne, historische roman met een vleugje spanning over vechten voor je geliefden, schuldgevoelens, durven liefhebben en leren vertrouwen op God. Ik hoop zeker meer van Sarah Ladd te lezen!