Als een roman

Ik had de biografie van Vestdijk door Hazeu al heel lang liggen, waarschijnlijk gekocht in het jaar van uitgave, 2005. Het is een aantrekkelijk boek, mooi donkerblauw linnen, iets lichter blauwe schutbladen, mooie letter (helaas melden Nederlandse uitgevers zelden of nooit iets over de typografie, in deze uitgave staat: Vormgeving binnenwerk: Perfect Service, Schoonhoven. Nou, maar dat is interessant!). Dat ik het lezen zo lang heb uitgesteld ligt natuurlijk aan de omvang: 1000 pp, waarvan 823 de eigenlijke biografie omvatten. In principe lees ik geen boeken van meer dan 300 pp, daarmee bespaar ik me veel geoudehoer. Maar ja, een biografie is toch iets anders, en gezien mijn voorkeur voor bijna alles wat SV heeft geschreven, moest ik teslotte toch overstag. Ik lees langzaam, ik ben nu op p 500 of zo, en het valt niet tegen. Hazeu schrijft onderhoudend en bespreekt tussendoor ook vaak de boeken die aan de orde komen. Als er veel dorre feitjes dreigen te worden opgesomd, weet hij die op te leuken met citaten, niet alleen van zijn onderwerp, maar van iedereen die tijdens SV's leven een rol in onze literatuur heeft gespeeld.
Ik had wel wat meer over de schooltijd in Harlingen en Leeuwarden willen weten: wie waren de vrienden die hem in die periode hebben beïnvloed? Wie, met name, was Victor Slingeland? Ook de kinderen die de Vestdijken in huis hebben genomen, bliven onderbelicht. Toine, het neefje, en het meisje Nammensma, dat zo belangrijk voor de jonge Simon was dat hij haar als eerste inlichtte over zijn liefde voor Ina Damman. Zij wordt zelfs niet eens genoemd.
Wat mij oa van dit boek zal bijblijven is de enorme rol die SV heeft gespeeld in de acceptatie van Reve en Hermans (en van een menigte anderen trouwens, hij had een neus voor talent en vergiste zich zelden. Hij zag zelfs, als enige oudere auteur, het belang van Lucebert in). In tegenstelling tot een groot deel van de critici, zag hij onmiddellijk het belang van De Avonden en zelfs van Conserve, al signaleerde hij daarvan terdege ook de debutantenzwakheden. Dat beide schrijvers Vestdijk later verketterden kan je rustig zien als hondse vadermoord.
We worden maar weer eens geconfronteerd met de fenomenale werkkracht van Vestdijk, maar die wordt ook enigszins begrijpelijk gemaakt, een van de leuke dingen van dit boek.
De noten laten veel wetenswaardigs lezen en verder staan er registers en bijlagen en bedankjes in en alles wat je maar in een biografie verwacht.
Als ik dan toch iets negatiefs mag zeggen: in zo'n duur, dik boek hadden de foto's best wat groter gemogen.