Moeizaam

Ik hoorde iemand die vond dat Enter gebeeldhouwde zinnen schrijft. Ik zou eerder zeggen: elegante zinnen. Het is vloeiend proza met een prettig ritme en hier en daar mooie beelden.
Er is ouderwets veel ruimte voor het beschrijven van natuur en omgeving. Het verhaal is sympathiek, voorzover het in de ene hoofdlijn aandacht besteedt aan de moeilijke situatie van de Molukkers in ons land, en een tikje excentriek in de andere hoofdlijn: een jonge vrouw die zich uit alle macht verzet tegen het protestantse geloof waarin ze is opgevoed. Ze gaat daarin zo ver dat ze zelfs een kleuterklasje waarschuwt tegen religie. Dat is misschien wat onwaarschijnlijk, tenzij het samenhangt met een gebrek aan humor, waar dit boek ook aan lijdt: de eerste grap komt pas op pagina 163.
Ook duurt het lang voordat er tekening komt in de Molukse kwestie, pas daardoor krijgt het boek enige spanning. Tot die tijd leest men wat plichtmatig door. De schrijver heeft moeite om kennis in het verhaal te verweven: hij beseft dat niet iedereen op de hoogte is met de geschiedenis van de Ambonezen in ons land, of met de fijnzinnigheden van kleine geloofsgemeenschappen, en laat daarom zijn personages af en toe educatieve passages uitspreken.
Waarschijnlijk heeft Enter de beschrijving van een tijdsbeeld (de jaren 80) voor ogen gestaan. Met wat goede wil kan men dat erin zien, maar afgezien van de Molukse kwestie zijn de problemen van de hoofdpersonages zo particulier dat de aandacht van in elk geval deze lezer maar moeilijk op spanning bleef.