Slaughter maar toch ook niet..

Sam en Charlie Quinn hebben toen ze jong waren iets gruwelijks meegemaakt. Ze waren getuige van de moord op hun moeder, maar daar bleef het niet bij. Zelf is ze ook iets overkomen, waar ze 28 jaar later nog steeds mee in de knoop zitten. Beide dames zijn, net als hun vader, advocaat, maar allebei in een totaal andere richting. Charlie woont nog in hun geboortedorp Pikeville, Sam heeft dat leven vaarwel gezegd en woont in het bruisende New York. Ze spreken elkaar niet. Als er op een dag een schietpartij op de onderbouw van de plaatselijke school plaatsvindt, worden de levens van de twee zussen op de één of andere manier weer bij elkaar gegooid...

Jeetje, wat een lastig boek! Aan de ene kant echt een typische Slaughter, met haar manier van gruwelijkheden en personages omschrijven en natuurlijk het (ondertussen) welbekende Atlanta en het GBI. Toch was dit boek echt totáál anders dan de boeken die ik van Slaughter heb gelezen. Dit is mijn eerste standalone van haar, maar de reeksen met Sara, Jeff en Will heb ik letterlijk verslonden.

Wat mij in eerste instantie heel erg opviel, was dat er behoorlijk wat herhaling in het boek zat. Na de vierde keer hetzelfde zinnetje te hebben gelezen, werd ik er wat ziekelijk van en moest ik ook even een stop hebben van het boek. Ik ben daarna wel doorgegaan en gelukkig maar, want de tweede helft van het boek las een stuk fijner weg. Doordat Slaughter dezelfde gebeurtenis(sen) vanuit verschillende personages vertelt, zijn er gewoon stukken die overgeschreven lijken te zijn, ondanks dat ze een andere afloop hebben. Dit had van mij anders gemogen, ben niet zo'n fan van herhaling in boeken. Tevens heeft ze ergens een steekje laten vallen, want van één van de verhaallijnen was al goed duidelijk dat het anders zou aflopen dan waar naartoe gestuurd werd. De andere kwam wel wat onverwachter, maar helaas niet zo shocking als waar ze bekend om staat.

Ik had het idee dat er in dit boek niet zozeer de spanning de belangrijkste factor was, maar juist gevoelens. Misschien wel een beetje een "mislukte" psychologische thriller"? Ik weet het niet zo goed, vind het lastig. Er worden meerdere harde situaties geschetst en deze spelen allemaal in op je gevoelens en onderbuik. Het was zeker geen slecht boek, maar gewoon totaal anders dan ik had verwacht.

De opbouw van het verhaal verloopt traag, maar dat vind ik in dit boek niet perse een minpunt. Juist doordat het traag verloopt, krijg je wel meer details en hierdoor kun je je beter inleven in het verhaal. Ondanks dat het traag verliep, ging ik niet traag door het verhaal heen. Achteraf had ik ook niet het idee dat ik zoveel pagina's had weggelezen.

4* vond ik teveel, 3* te weinig, dus dan kom ik uit op 3,5*.