Een roman over het leven

Dorine, Lily en Julia zijn al 40 jaar vriendinnen.
Ze hebben elkaar bij toeval op een schilderscursus in Griekenland leren kennen.
Ze zijn alle drie alleen en Dorine vraagt of ze zin hebben om met elkaar in een prachtig pand op de Herengracht in Leiden te gaan wonen.
Ze krijgen ieder een eigen appartement en spreken af er verticaal in en er pas horizontaal weer uit. Lukt dit?
Er is een vierde appartement en die gaan ze na overleg hospiteren aan Dolf.
Hij brengt meteen leven in de brouwerij.

Margareth Hillebrandt heeft een fijne schrijfstijl, ik kon me goed inleven in de 3 vriendinnen en Dolf.
Het gaat over vriendschap, trouw, dementie.
Het eerste deel wordt vanuit Dorine verteld.
Het tweede deel vanuit Dolf en die leer je dan beter kennen.
Ik vond het jammer dat Lily een beetje onderbelicht bleef.
Vooral de dementie was voor mij heel herkenbaar.
Mijn vader is afgelopen april overleden aan de gevolgen van Alzheimer, ik ben tot hij naar een verpleeghuis ging zijn mantelzorger geweest.
Wat mij erg heeft geraakt is de omschrijving van dementie:" Het geheugen werkt als een plank in een boekenkast. De boeken die er het laatst bij zijn gekomen, hebben de minste steun en vallen het eerste om. Het gaat steeds verder, als het eerste boek valt, betekent dat het einde".
Het boek is realistisch geschreven, alleen bij de voor mij snelle opname in een tehuis heb ik vraagtekens geplaatst.
Mijn ervaring is het tegendeel, het kost heel veel moeite om iemand in een tehuis geplaatst te krijgen.
Het is een verhaal met een lach en een traan en erg fijn om te lezen.