Verdraaid lastig

Het mysterie van de 'ragdoll', tot een lappenpop aan elkaar genaaide lichaamsdelen van zes verschillende slachtoffers, ligt de Londense Metropolitan Police zwaar op de maag, temeer daar de moordenaar een lijst vrijgegeven heeft met daarop de namen van de volgende zes slachtoffers. Waaronder rechercheur William Oliver Layton-Fawkes, bijgenaamd Wolf. Wolf is omstreden en pas weer aan het werk nadat hij vier jaar eerder de vrijspraak van de 'Crematiemoordenaar' niet kon verkroppen en de man, Naguib Khalid, in de rechtbank te lijf ging.

Daniel Cole voert in 'Ragdoll' veel personages op en geeft breedvoerig uitleg. Omdat je als lezer niet het onderscheid kunt maken tussen belangrijke en onbelangrijke details moet je verdraaid veel moeite doen zaken uit elkaar en op een rij te houden. De schrijfstijl van de auteur is heel aangenaam, maar zeker niet eenvoudig. (Zwarte) humor verluchtigt de tekst, al moet Cole waken voor overdrijving. Voor mij was het precies goed zo, heerlijk om te lezen.

- quote -
"... Ik waardeer je medeleven, maar het zou waarschijnlijk meer betekenen als ik je niet de hele ochtend in een kom cornflakes had zien fluisteren."
X keek licht beledigd. "Een man met een god zou het verschil weten tussen fluisteren en bidden," zei hij beschuldigend.
"En een man bij zijn volle verstand zou het verschil weten tussen een kom cornflakes en zijn godheid," sneerde Wolf met een onwillekeurige grijns. ...
- /quote -

Over de plot en de uitwerking van de karakters ben ik iets minder lovend. Het verhaal is weliswaar origineel, maar schurkt tegen ongeloofwaardigheid aan, is hier en daar over de top, té vergezocht. Door de vele switches in perspectief en het hoge tempo waarin zich alles afspeelt, geeft de auteur de lezer nergens de kans te 'acclimatiseren'.
Van de personages kom je - behalve het noodzakelijke - weinig te weten. Daar zou in een volgend deel van de Wolf-reeks aan gewerkt kunnen worden, maar ik verwacht eigenlijk dat Cole het zo wel prima vindt. [Ik ook wel, maar het staat in schril contrast tot de breedsprakigheid waarmee hij overige elementen omringt.] Het perspectief van de moordenaar wordt node gemist. Wat gaat er in hem om?
Voor één personage maakt de auteur een uitzondering, namelijk voor Andrea, de ex van Wolf, die in haar hoedanigheid van ambitieus journalist aan de andere kant staat: lijnrecht tegenover de onderzoeksbelangen. Een duivels dilemma, want tegelijkertijd wil ze niet dat Wolf het slachtoffer wordt van de lappenpopmoordenaar. Wat weegt zwaarder?

[spanning 4, plot 3, schrijfstijl 5, leesplezier 5, originaliteit 5, psychologie 3]