Begin dat smaakt naar meer

Ik wist heel eerlijk niet precies wat ik van dit boek moest verwachten. Uiteraard was ik er wel van overtuigd dat het me wel zou gaan bevallen, ik moet het eerste boek van Luc Descamps dat me niet bevalt immers nog tegenkomen, maar verder wist ik niet precies welke kant het op zou gaan en met welke invalshoek het geschreven zou zijn.

Ik was dan ook erg verbaasd dat de eerste helft van het boek eigenlijk vooral bestaat uit het bouwen van de relatie tussen de twee hoofdpersonen, en weinig meer of minder. Zoals ik van Luc Descamps gewend ben, wordt dit op de voor hem zo kenmerkende manier gedaan. De schrijfstijl is vlot, de dialogen zijn realistisch, net als de karakters en hoewel alles relatief snel gaat, krijg je als lezer toch wel gevoel voor de diepgang en betekenis van de kortstondige liefdesromance.

Maar Luc Descamps laat zijn talenten pas echt zien in het tweede deel van het boek. De wereld die hij daar bouwt is ongelooflijk sterk neergezet, inclusief het wrange en onwerkelijke gevoel dat de witte perfectie mij als lezer geeft.

Met name het laatste deel van het boek smaakt in elk geval ongelooflijk naar meer en ik kan niet wachten om een kijkje te nemen in het derde en vierde kwadrant.