Een prachtig nieuw begin!

Wat is er in hemelsnaam zojuist gebeurd? Wat heb ik net gelezen? Waarom moet ik in vredesnaam wachten tot 2019 op het volgende boek? Hoe ga ik dat überhaupt overleven?

Vrij minuten geleden heb ik dit boek dichtgeslagen en ik ben nog steeds verbijsterd, lichtjes verward en vooral heel erg onder de indruk. Tahereh Mafi heeft het gedaan. In plaats van haar originele trilogie kapot te maken door met iets verder te gaan hoewel er geen verhaal meer te vertellen is, komt ze met een verhaallijn die grootser is dan die van haar originele trilogie. En het allerergste? Het is volkomen logisch.

Het boek is geschreven vanuit twee perspectieven. We hebben Juliette's perspectief in de ene helft van de hoofdstukken en Warner's in de andere helft. Wat ik heel gaaf vind, is dat hun stemmen, de manier waarop ze spreken, maar ook waarop ze denken, zo verschillend zijn van elkaar. Ik hoef de titel van het hoofdstuk niet te lezen om te weten door wiens ogen ik kijk. Ik weet het door de manier waarop ze praten, denken en welke woorden ze gebruiken om zichzelf uit te drukken.

Het verhaal is voor vijfenzeventig procents psychologische en emotionele ontwikkeling. Het gaat over hoe Juliette er zich bewust van is dat ze de eerste oorlog gewonnen heeft, maar hoe ze geen idee heeft wat ze nu moet doen. Ze weet niet hoe ze moet leiden en regeren. Ze worstelt met haar nieuwe baan, haar verantwoordelijk en ze begint zich langzaam af te vragen of ze geen vergissing begaan heeft door de leiding te nemen. Het gaat over Warner, die worstelt met wie hij is en wie hij was, met het verleden dat achter hem aan blijft zitten, met het feit dat hij ergens wel op zijn vader rouwt, met de angst dat delen van zijn verhaal voor Juliette verzwijgen hun relatie kapot zal maken en met de angst dat Juliette alles over hemzelf vertellen hun relatie ook kapot zal maken.

We ontmoeten daarnaast een aantal interessante nieuwe karakters. Ik hoop dat we meer van hen te zien krijgen in het volgende boek, want we hebben ze maar heel kort ontmoet en toch hebben ze me al nieuwsgierig gemaakt. Lena maakte me aan het liggen, Nazeera baanden zich een weg naar mijn hard en ik weet zeker dat er ook meer te zeggen is over de andere die we maar kort gezien hebben.

Ik kan echt niet wachten op het volgende boek en ik kan niet wachten te zien waar het naartoe gaat. We hebben gezien hoe de oorlog in sector 45 is afgelopen, maar in deze trilogie gaan we de rest van de wereld zien en ik heb er ongelooflijk veel zin in!