Vlot geschreven en intrigerend hoofdpersonage

De schrijfclub in Leiden, waar ik Jasper Polane heb leren kennen, is nog altijd een van de enige dingen die ik echt oprecht mis. Maar toch was her er nog nooit van gekomen om iets van hem te lezen (shame, shame, shame). Maar vorige week viel dit boek op de mat en kon ik dat eindelijk goedmaken!

Wat allereerst opvalt is de heerlijke schrijfstijl van Polane. Het verhaal leest ongelooflijk lekker weg en de dialogen voelen heel erg natuurlijk aan. Het hapert niet, het hakkelt niet en het stroomt heerlijk. Ik weet dat er nog wel eens kritiek is op het Nederlands, omdat het stroef en houterig aan zou voelen, maar daar is hier niks van te merken.

Daarnaast zijn de beschrijvingen heel beeldend. De planeet Mars komt zonder problemen tot leven. Al vrij snel heb je een duidelijk beeld op je netvlies staan, inclusief de bijbehorende geur en het gevoel van de planeet. En doordat de mythologie goed in elkaar lijkt te zitten, klinkt de wereld die Polane schept verre van onwaarschijnlijk. Je gelooft zo dat het uiteindelijk allemaal zou kunnen.

Ik ben er alleen nog niet helemaal uit wat ik precies van het verhaal vond. Misschien moet ik het nog een keer lezen zonder slaaptekort en knikkebollen, maar als standalone miste het boek voor mijn gevoel toch een beetje kop en staart. Het voelde alsof we het wachten van Mars op de impact van een stuk maan meemaken door de ogen van Sam, zonder dat dit een specifiek doel lijkt te dienen. En hoewel Sam een interessant en gelaagd personage is met een tamelijk roerig en vooral intrigerend leven, had ik aan het einde toch een beetje een "was dat het?"-gevoel.

Wellicht komt het boek beter tot zijn recht als je de hele reeks over de zwijgende aarde leest, waarin dit het tweede deel is. Ik laat het je weten als ik ook de andere delen gelezen heb!