Goed uitgewerkte karakters, heftige thema’s in een spannende verhaallijn, ben jij een toeschouwer of durf je je gevoel te volgen?

"Soms is niets doen strafbaar."

Marion en Dana kennen elkaar al jaren, tijdens kickboks wedstrijden zijn ze tegenstanders en buiten de ring vriendinnen. Wanneer Dana op zakenreis naar Japan gaat, vraagt zij Marion om op haar twaalfjarige dochter Chavi te passen.

"Hij kon ze er zo uithalen. De kwetsbaren."

Chavi is een stil en teruggetrokken meisje wat moeilijk contact maakt en zit sinds kort op het ouderwetse elite internaat Schillergymasium, waar een streng regime de boventoon voert. Ze heeft moeite om haar plekje te vinden in de nieuwe omgeving, heeft het zwaar en voelt zich eenzaam.

"Wat ze die dag ontdekte, veranderde alles."

Marion is werkzaam als freelance webdesigner en een heftige gebeurtenis uit het verleden heeft haar gemaakt tot de persoon die ze nu is. Een stoere vrouw die de kaas niet van haar brood laat eten. Maar ook iemand die worstelt met schuldgevoelens en bang is fouten uit het verleden nogmaals te maken.

"Conanti dabitur."

Wanneer er een lichaam wordt gevonden op de het Schillergymnasium is de school in rep en roer. De goede naam van de school raakt in opspraak en de een na de andere ouder haalt zijn kind van school. Erwin Muyters, de schooldirecteur doet zijn uiterste best om zijn school te redden.

"Zie het dan.
Zie het dan toch.
Zie je het niet?"

Marion heeft het gevoel dat Chavi niet veilig is op het internaat. Vertrouwt zij op haar gevoel of negeert ze het?

"Er is een tijd van vasthouden maar ook van loslaten."

Op de cover van het boek zien we een jong blond meisje met daarachter een donkere achtergrond. Een onschuldig meisje, deze cover roept al gelijk een duister gevoel op. De titel is goed te plaatsen bij het verhaal en heel goed gekozen. De samenvatting op de achterkant van het boek maakte mij direct nieuwsgierig naar het verhaal.

De toeschouwers bestaat uit 63 korte snelle hoofdstukken, afwisselend geschreven in het heden en terugblikken naar het verleden, de negentiger jaren, de periode in kindertehuis De vlindertuin. De hoofdstukken zijn geschreven in wisselend perspectief tussen diverse personages, vanuit het weesmeisje, Marion, Chavi, diverse leerkrachten, de directeur en leerlingen van het internaat.

Hilde Vandermeeren heeft een hele fijne beeldende schrijfstijl. Het is trouwens amper te merken dat zij van Vlaamse komaf is. De toeschouwers leest meteen heerlijk en snel, vanaf de eerste bladzijde word je het verhaal ingetrokken en blijft lezen tot het boek uit is.
Hilde weet de spanning gedoseerd op te bouwen en krijgt het voor elkaar om gelijk bij het eerste hoofdstuk al een bepaalde spanning onder je huid te laten kruipen. Gedurende het verhaal wordt deze spanning steeds groter en richting het einde wisselen de hoofdstukken zich in snel tempo af.

De toeschouwers bestaat uit diverse verhaallijnen, binnen het internaat en daarbuiten, welke op een goede manier zijn samen verweven. In het verhaal zijn veel verschillende personages verwerkt, welke stuk voor stuk goed uitgewerkt zijn. Vandermeeren is onder de huid van de personages gekropen, heeft zich goed ingeleefd en heeft deze op een geloofwaardig neergezet. De angst, de enorme schuldgevoelens, de twijfels, de eenzaamheid en de schreeuw om aandacht, het dubbel leven dat iemand lijdt, woede, wraakgevoelens, maar ook lef en machteloosheid wanneer niemand je geloofd en je overgeleverd bent aan de grillen van de volwassenen en de mensen die het voor het zeggen hebben.
Ik dacht te weten hoe het zat en Hilde wist me toch weer op het verkeerde been te zetten, door de onverwachte wending aan het einde van het verhaal. Net als Als alles duister wordt, zit ook De toeschouwers weer heel goed in elkaar.

Hilde Vandermeeren heeft een aantal heftige thema’s in De toeschouwers verwerkt, kindermisbruik, pesterijen met verregaande gevolgen, eenzaamheid, verlies en verdriet.
De kwetsbaarheid van de mens, hoe extreme traumatische gebeurtenissen uit het verleden je leven voorgoed kunnen verpesten, wat je voor altijd met je meedraagt, bij elke stap die je zet. Dit maakt je tot de persoon die je bent geworden. Ondanks alles moet je toch altijd blijven vertrouwen op je eigen gevoel, hoe erg de wereld je ook beschadigd heeft.

Op dit moment is Hilde Vandermeeren alweer bezig aan haar derde thriller, ik kijk er met smart naar uit.

De toeschouwers, goed uitgewerkte karakters, heftige thema’s in een spannende verhaallijn, ben jij een toeschouwer of durf je je gevoel te volgen? Aanrader!