“Een misdaadroman met een knipoog naar deze kunstenaar.

De serie van Toni Coppers over Liese Meerhout vind ik geweldige boeken en zijn uitstapje naar “De zaak Magritte” trok mijn aandacht. Toni is genomineerd voor de Hercule Poirot prijs, dus heb ik het boek opgepakt en ben gaan lezen.

Geen boek wat je leest met de tv aan, want door de vele personages en het verspringen van Brussel naar Parijs moet je je gedachten er goed bij houden.

Ik lees graag boeken waar ik me kan laten mee slepen in het verhaal, maar er moeten niet teveel personages met verschillende namen in voorkomen. Wanneer het eerst commissaris is en dan verderop Alain en even later Prieux en dit is één en dezelfde persoon, dan moet ik echt mijn gedachten er goed bij houden. Dit gebeurde met meerdere personages.

Ook de schrijfstijl was wat zwaarder dan ik van Toni gewend ben, maar het paste prima bij het verhaal. Na ruim 100 bladzijden zat ik eindelijk in het verhaal en werd toen mee gezogen in de personage van Alex Berger. Medelijden kreeg ik met hem, verschrikkelijk wat verdriet met je kan doen.

Van de kunstenaar Magritte had ik nog nooit gehoord, dacht ik, maar nu kom ik zijn werken overal tegen en heb toch wel wat schilderijen van hem gezien. Een misdaad verhaal met een kunst boodschap erin.

Had ik in het begin wat moeite met dit boek, het einde was mooi, emotioneel zelfs en bijna bevredigend, want ik hoop dat Alex zijn leven weer enigszins op de rit krijgt en terug komt in een volgende zaak of misschien wel in de volgende Liese Meerhout als collega. Ik heb het gevoel dat er nog heel veel uit dit personage, Alex, gehaald kan worden.