De duistere kant van de wijnoogst

Ik ben fan van de Ik Vertrek thrillers van Marelle Boersma en deze Het Moezelmeisje had ik al een tijdje geleden gekocht, ik waande mij weer terug tijdens onze vakantie van 2020, toen we in Cochem en langs de Moezel bivakkeerden. Het is altijd leuk als je plaatsen kent en bepaalde punten herkent. Zo ook in Het Moezelmeisje waar de wijnplantages op de schuine hellingen liggen en de Moezel door het landschap kronkelt met hoog boven op een berg het prachtige kasteel Reichsburg van waaruit je een geweldig zicht hebt op Cochem.

Hier speelt het verhaal zich af over Emma, die na vijftien jaar haar broer en vader bezoekt, zij zijn na de scheiding van haar moeder naar Cochem verhuisd. Vader en zoon hebben daar een grote wijnplantage en verdienen veel geld in de wijnhandel, maar Emma zou ook graag deel willen uitmaken van deze business en is van plan een wijn van 0.0% te maken en op de markt te brengen. Het zou een perfecte aanvulling op de wijnen van haar vader en broer zijn.

Dit plan is eigenlijk niet de hoofdreden van haar komst naar Cochem, ze wil afrekenen met het verleden en antwoorden krijgen op haar vragen over vroeger

“Ik ben hierheen gekomen om alles van vroeger boven tafel te krijgen. ”Ze wacht heel even en fluistert dan: “Maar misschien ontdek ik hier wel heel andere zaken.”

Wanneer er een meisje in de Moezel dood wordt gevonden blijkt dit niet het eerste slachtoffer te zijn. Als Emma bepaalde informatie krijgt en dingen ziet die eigenlijk niet voor haar ogen bestemd zijn gaat ze op onderzoek, maar wie is er te vertrouwen en wie niet! Een verhaal dat je af en toe kippenvel bezorgt en waarbij een donker randje om de wijnhandel komt te zitten.

Het verhaal van Angelika één van de druivenplukkers, die je meeneemt in het wereldje van de werknemers, je komt er achter dat iedere wijnboer zijn personeel anders behandeld. Wanneer een collega verdwijnt gaat Angelika opzoek naar het hoe en waarom en gaat daarbij ver, zelfs met gevaar voor haar eigen leven om de waarheid boven tafel te krijgen.

De hoofdstukken worden verteld in de ik vorm met daarbij de datum. Afwisselend vertellen Emma en Angelika hun verhaal tijdens de zoektocht naar het hoe en waarom, waarbij het gevaar steeds dichterbij komt.

Genoten van de schrijfstijl van Marelle, je wordt mee genomen in het verhaal en het voelt of je in de Moezelstreek bent, alleen tijdens het lezen ging ik me ergeren aan Emma, die haar moeder en Angelika danig in de steek liet, terwijl ze beloofde er voor ze te zijn. Een verhaal met niet alleen winnaars, maar zeer zeker ook verliezers.