Goed maar niet sterk

Wat doe je als je als kind alleen maar wilt schrijven? Dan schrijf je, desnoods tot je erbij neervalt. Met Susan Moonen is het vrijwel letterlijk zo vergaan. Reeds als 14-jarig voltooide ze haar eerste verhaal. Toch zou het nog wat jaren en een paar banen duren voor haar eerste boek, Conflict, verscheen.

In relatief korte tijd worden in het Brabantse Ravenstein de lichamen van drie vrouwen gevonden, ze blijken verkracht en vermoord te zijn. De gebeurtenissen zijn het gesprek van de dag, zo ook voor de 34-jarige hartsvriendinnen Eva en Lotte. Eva woont samen met makelaar Johan Maes, Lotte met chirurg Niek en hun tweeling Isa en Fleur. Eva werkt op een bank en blijkt het heel goed te kunnen vinden met haar collega Stijn, broer van Niek. Wat Eva in haar relatie met Johan mist, vindt ze wel bij Stijn en langzaam ontwikkelt zich tussen beiden iets dat verder gaat dan collegialiteit.
Wanneer Niek en Lotte in de kelder van hun pas gekochte huis het in beton gestorte lichaam van Hilde Albregts vinden, komt de moordenaar wel erg dicht in hun omgeving. Nieks broer Stijn, die zelf overtuigd is getuige te zijn geweest van een van de moorden, probeert het motief van de moordenaar te doorgronden om zo rechercheur Kerkhof van dienst te kunnen zijn. Zodra hij hierin slaagt gaan zijn haren rechtovereind staan…

Susan Moonen laat met haar debuut lezend Nederland en Vlaanderen kennismaken met een verfrissende schrijfstijl. In een goed opgebouwd verhaal, dat overladen is met intriges en suggestieve voorstellingen, neemt de auteur haar lezers bij de hand en laat hen ooggetuigen zijn van de belangrijkste scènes. Wat hierbij een beetje over de top is, is het grote aantal personages, terwijl het speelveld uiterst klein is gehouden. Met zestien personages en nog enkele niet bij name genoemd, waarvan er uiteindelijk vijf de verhaallijn bepalen, werk je overtollige ballast in de hand. Deze vijf hoofdkarakters zijn wel wat uitgediept maar de andere niet of nauwelijks. Plaats je de figuranten even uit de schijnwerpers, dan blijkt Conflict plotseling een zeer eenvoudige verhaallijn te hebben. Zelfs af en toe simpel en voorspelbaar. Neemt niet weg dat het leesplezier ruim voldoende is. Maar wil Susan Moonen een gevestigd auteur worden, dient ze haar verhaallijnen van meer intelligentie, misleiding en raffinement te voorzien.