Veel bloed

minder geloofwaardigheid,Cody McFadyen maakte indruk met zijn eerste boek, De stilte van de hel. Inmiddels kent iedere lezer hem als auteur van de meest bloederige verhalen waarin de rode vloeistof weelderig vloeit en menig afvoerputje verstopt van de klonterige massa. Met de verminkte Smoky Barrett heeft hij een favoriete hoofdfiguur gecreëerd die, mits ze met zorg wordt behandeld, een lange houdbaarheidsperiode kan hebben.
De auteur, naast ontdekker en schepper, ook verantwoordelijk voor het invullen van haar leven, dient dat goed te beseffen. Naast de dosis menselijke emoties die in ruime mate aanwezig is, lijkt de wereld van McFadyen in hoofdzaak uit geestelijk gestoorde moordenaars te bestaan terwijl de werkelijkheid gebiedt te zeggen dat daar voldoende mensen met normale opvattingen in participeren. Zelfs een gewaarschuwde schrijver kan voor twee tellen.
De vertrouwde Smoky Barrett wordt bij de zestienjarige Sarah Kingsley geroepen die te kennen heeft gegeven alléén met haar te willen praten. De locatie is een huis waar drie bloederige lijken liggen, haar beide stiefouders en hun zoon. Sarah vertelt aan Smoky dat alles wat ze liefheeft door een man wordt vernietigd. Dat dit al jaren aan de gang is en door niemand serieus is genomen, verbaast Smoky, die zelf met haar stomme dochter Bonnie, die zelf de enige overlevenden zijn van een bloedige moordpartij.
Smoky speurt in het verleden van Sarah om te achterhalen waar de oorsprong van het verhaal ligt, zodat ze de nachtmerrie kan laten stoppen. Sarah geeft Smoky haar dagboek, waarin haar leven vanaf haar zesde levensjaar staat opgetekend. Een boek met niet alleen maar leuke herinneringen, blijkt later.
Wanneer het lukt door de rode waas van het bloed heen te kijken, treft de lezer in dit boek een mooi en ontroerend geheel aan. In een goed opgebouwd verhaal zet McFadyen de tien levensjaren van Sarah weer. Geen op en neer springende flash backs maar door stukken te lezen uit het dagboek beeldt hij haar leven uit. Een originele manier om de lijn van het boek te vast te houden. Het dagboek is in de tegenwoordige tijd geschreven, zodat je toch flitsen uit het verleden krijgt, maar wel flitsen die naadloos in het heden ingevoegd worden..
McFadyen maakt echter wel een paar missers door in dat zelfde dagboek de gedachten van de ouders, pleegouders en andere leden van de kring rondom Sarah weer te geven, iets wat zij nooit geweten kan hebben. Het zijn zaken die dus feitelijk niet in het dagboek thuishoren. Overigens passen de uitdiepingen en gedachten goed in het verhaal, waardoor het niet storend over komt.
Het is overigens de vraag of McFadyen zijn lezersschare kan blijven imponeren met de veelvuldig bloedige taferelen die soms wat overdreven en onwaarschijnlijk over komen. Hij zou zijn rijkelijk aanwezige schrijverstalent misschien wat minder aan het bloed kunnen wijden en het verhaal wat meer kunnen uitdiepen. Als hij daartoe over zou gaan, zou het verhaal genoeg spanning blijven behouden, maar zou het waarschijnlijk alleen maar indrukwekkender worden.