eenvoud die blijft hangen

Allereerst moet ik zeggen dat ik bij het zien van de cover al meteen wist dat ik dit boek wilde gaan lezen. Je mag een boek niet beoordelen op zijn uiterlijk maar ik deed dit toch en wel in de positieve zin. Ingetogen kleuren maar toch een afbeelding die er uit springt. Een afbeelding die goed bij het verhaal past.

Het verhaal zelf is vanuit het perspectief van Ionah. Het zijn korte hoofdstukken en korte zinnen. In het begin is hij nog een kind en dat is een verklaring van de simpele taal en korte zinnen. Later wordt hij ouder maar zijn ontwikkeling is stil komen te staan dus blijft de vertelstijl hetzelfde. Zijn moeder en leermeester is immers gestorven. Hij heeft niemand meer die hem kan stimuleren of laten groeien op intellectueel gebied. Zo zie je maar dat Nature& Nurture van belang zijn om de mens te vormen tot wat en wie hij is. Voor de lezer is het even wennen omdat het taalgebruik niet meegroeit maar de hoofdpersoon toch volwassen wordt.

Het is bijzonder om de dingen die voor iedereen vanzelfsprekend zijn nu door de ogen van iemand te zien die alles nog moet ontdekken. Dit heeft de schrijver goed weten te verwoorden. Als Ionah Shui ontmoet ontdekt hij weer veel meer dingen maar ook emoties, muziek en vriendschap.
De hoofdstukken zijn kort en bondig en de nummering zijn Chinese tekens. De tekens die Ionah van zijn vriend Shui leert. De vertelstijl is prettig en door zijn eenvoud lees je het boek vrij snel uit. Maar als het uit is blijft het toch nog even bij de lezer hangen.