Ik moest het gewoon twee keer achter elkaar lezen... moet niet gekker worden...

Vorig jaar maakte in kennis met het geweldige Eden van J. Sharpe. Deze apocalyptische thriller hield mij geboeid van begin tot het einde ( het moest ook in één keer uit). Na het boek gelezen te hebben hield ik via social media en zijn nieuwsbrieven scherp in de gaten wanneer er weer een nieuw verhaal zou verschijnen. Een jaar later kon ik Syndroom gesigneerd in ontvangst nemen op Castlefest en ik ben meteen gaan lezen tot in de vroege ochtenduren. Met een zucht sloeg ik het dicht om vervolgens later die dag gewoon weg nog een keer het boek te gaan lezen. Nu lees ik een boek wel eens vaker voor een tweede keer maar meestal jaren later. Bij deze titel had ik er een beetje de pest over in dat het was afgelopen en ben ik gewoon meteen opnieuw begonnen. Het moet niet gekker worden dacht ik nog….

Het verhaal is een rollercoaster en er zijn heel wat gebeurtenissen die de lezer mee mag maken. Als lezer wordt je het verhaal ingezogen en moet je wel alert blijven want naast de huidige wereld wordt je ook naar andere plekken meegevoerd. De hoofdfiguur heeft last van het Kleine-Levin syndroom (schone-slaapster-syndroom), een zeer zeldzame slaapstoornis. Dit verklaart de titel en geeft voor het verhaal heel veel mogelijkheden die de schrijver zeker benut heeft. Ik wil niet teveel over de inhoud kwijt maar af en toe is het gewoon dat je als letterlijk de angst van de nachtmerries voelt tijdens het lezen.

Ik vind het dus een geweldig boek en het liet mij niet los na het gelezen te hebben vandaar dat een tweede maal volgde. Omdat ik nu nog heel veel ongelezen boeken heb liggen zal het wel even duren maar ik zal het zeker nog een keer willen lezen. Als een schrijver weet te bereiken dat een lezer een boek vaker op wil pakken dan zegt dat genoeg, toch?