Geen hoogstandje, maar een prima tussendoortje

Het is zomer 1945. Na de dood van haar geliefde oma Nonie krijgt de vroegwijze, bijna elfjarige Helen Anstruther een nieuwe oppas, Flora, de tweeëntwintigjarige nicht van haar overleden moeder. Helen en Flora brengen de zomerweken noodgedwongen door in het afgelegen oude huis van de Anstruthers, vanwege haar vaders angst voor een polio-epidemie. Hij wil niet dat zijn dochter ook maar iets overkomt tijdens zijn afwezigheid.

Het boek is geschreven in het ik-perspectief, vanuit Helens ogen. Helen is voor een meisje van tien (‘bijna elf’) behoorlijk uit de hoogte. Met de komst van Flora is ze het niet eens, maar ze ‘tolereert’ haar. Niet bepaald een woordkeuze die je een meisje van haar leeftijd dagelijks hoort gebruiken. Ook in haar relatie met anderen wordt duidelijk dat Helen zich ver verheven voelt boven haar medemensen. Omdat Flora bij haar in huis woont, krijgt deze vaak de volle laag in Helens gedachten. Er gaat geen hoofdstuk voorbij zonder dat Helen zich volop aan Flora ergert of dat ze zich soort aan de handelingen van Flora. Iets wat er soms voor zorgt dat ik mij als lezer weer aan Helen ga storen.

Flora op haar beurt is erg kinderlijk voor iemand van tweeëntwintig. Dit blijkt vooral in haar woordkeuze dat naast het woord ‘pappie’ bestaat uit veel verkleinwoorden. Daarnaast komt ze regelmatig nogal dommig en onhandig over.

Toen ik de cover zag en de omslag las, raakte ik enthousiast over het boek. Ik ben lichtelijk teleurgesteld in het boek. Het tempo ligt laag, maar door de prettige schrijfstijl was het geen straf om dit boek te lezen en heb ik mij daar niet zo erg aan gestoord aan de langdradigheid. Wel waren sommige dialogen (zoals wanneer Helen in het begin met haar vriendin belt) een beetje aan de lange kant. Aan het eind van het boek blijf ik met een leeg gevoel achter. Is dit alles? Ja, dit was inderdaad alles. Al met al is dit boek geen hoogstandje, maar wel een prettig tussendoortje voor de lezer die iets rustigs wil.