Sterke vrouwen

Het boek Joan door Lidia Yuknavitch

Mijn eerste dystopische roman. Wat maakt dat ik er totaal geen verstand van heb maar wat ook maakt dat ik met een frisse blik kan oordelen.

Mij sprak volgend stukje op de achterflap aan: …over wat het betekent om mens te zijn, over de fluïditeit van sekse en gender…En daarin ben ik niet teleurgesteld.

Het goede aan dit verhaal is dat het zich afspeelt in de toekomst, maar niet te ver weg. Dat het zich ergens anders dan de aarde afspeelt (CIEL) maar dat er nog steeds verbinding is met de aarde. En dat het grootste kwaad niet van buiten af komt maar vanuit de mensen zelf. Dat maakt dit verhaal angstaanjagend dichtbij. Denk Trump, Noord-Korea, de opwarming van de aarde, het zwart-wit denken dat toeneemt,…

Je kan dit boek lezen als een spannende thriller, als een avonturenroman, als sciencefiction,… maar je kan het ook lezen als een verhaal vol liefde. Voor jezelf, elkaar, de aarde, de kunst, het geschreven woord.
Dit verhaal bevat verschillende lagen, houdt ons een spiegel voor en houdt tevens een waarschuwing in. Er zitten verwijzingen in naar vanalles en nog wat (bijvoorbeeld Jeanne d’Arc), als je de verwijzingen begrijpt maken ze het verhaal nog boeiender. Als je ze niet (allemaal) begrijpt (zoals ik) dan lees je nog steeds een meeslepend boek.

Boven alles is dit ook een ode aan sterke, moedige, waarachtige vrouwen. Vrouwen die bereid zijn alles op te geven voor een hoger goed. Een boek dat geweldige goed past in de nadagen van #metoo.