Gemiste kans

Met 'Hazer' heeft Jeroen Thijssen een coming-of-age verhaal proberen te schrijven. Deze formulering betekent dat dit niet helemaal is gelukt. Hoofdpersoon Rogi vertoont weinig ontwikkeling en blijft een lullig joch, in zwart/wittermen zou je van een watje kunnen spreken. Gezien de omgeving waarin hij zich bevindt, de krakersscene in Haarlem rond de jaren tachtig, verwondert dat. Die scene biedt toch mogelijkheden genoeg, zou je zeggen. Thijssen laat die kans echter onbenut.
Rogi blijft op 18-jarige leeftijd alleen achter als zijn hippie-ouders naar Ierland verhuizen. Al snel vindt hij onderdak in de Hazer, een gekraakt voormalig politiebureau in Haarlem. Daar speelt het gros van het verhaal zich af, in een omgeving die veel kraakpanden kenmerkte in die tijd: een oord met eigen café, een oefenplek voor creatieve muzikale geesten; bewoners van verschillende pluimage, een apart soort democratisch bestuur. In zoverre typeert Thijssen de krakersscene uit die jaren uitstekend. Daar blijft het echter bij. De worstelingen waarmee bewoners van die panden te kampen hadden, blijven grotendeels achterwege. Ook als Rogi’s ouders uit elkaar gaan en zijn vader bij hem in het kraakpand komt wonen, blijft Rogi een vlak persoon. Misschien komt het omdat ik een hele andere krakersscene ken, die uit de regio Arnhem/Nijmegen uit die jaren, maar het beschreven milieu komt op mij ongeloofwaardig braaf over. Zelfs tijdens de kroningsrellen mis ik de hectiek van die tijden, de adrenaline die in overmaat aanwezig was bij deelnemers en toeschouwers.
Door het boek heen loopt het verhaal van de twee opa’s van Rogi. Dat zou enige spanning moeten suggereren. Maar ik had niets gemist als dat me was onthouden. Er wordt te weinig mee gedaan, iedere keer als je denkt: nu komt er iets schokkends, word je teleurgesteld.
Jeroen Thijssen heeft een mooie schrijfstijl. Korte en lange zinnen die elkaar afwisselen. Mooie zinnen af en toe, echte vondsten. Maar zijn vorige roman, 'Solitude', is een sterker verhaal, een verhaal over twee broers die in Indonesië hun draai proberen te vinden (eerste helft twintigste eeuw). Dat boek heeft te weinig aandacht gekregen na verschijning in 2014. Vooral dát boek raad ik aan.