Veel emoties in het middengedeelte

Ik heb betere boeken gelezen onder de AKO/ECI literatuurprijs! De aanloop is lang en niet heel boeiend. Wellicht is deze context noodzakelijk om de rest van het verhaal beter te kunnen bevatten, maar voor mij had het korter gemogen. Dan het 2e deel, wat een emoties. Mooi geschreven. Maar waarom die switch naar dat lelijke lettertype? Dit is meteen de kern van het boek en is echt meeslepend geschreven, complimenten daarvoor. Dan het derde deel. Het duurt even voordat je door hebt hoe het zit (bij mij in ieder geval), meer kan ik daar hier niet over zeggen, want dan verraad ik te veel. Dit derde deel is weer uit een heel ander perspectief (letterlijk en figuurlijk) geschreven, wat op zich weer wel knap is. Ik heb me niet in Peter Terrin verdiept, maar kan iemand mij verder helpen om duidelijkheid te scheppen over het gehalte autobiografisch?