Wondermooie melancholische roman

Henning Mankell was een meesterverteller, zoveel is duidelijk na het lezen van 'Italiaanse schoenen'. Al na een aantal bladzijdes besluipt je het gevoel dat je wel eens een vijf sterrenboek aan het lezen zou kunnen zijn. Een gevoel dat uiteindelijk bewaarheid zal worden. Moeilijk om precies uit te leggen wat dit boek zo mooi maakt. Er gebeuren geen spectaculaire dingen, spannend is het niet en we hebben te maken met vrij doorsnee mensen. En toch, in al zijn eenvoud doet dit boek het verhaal van een oude man die tijdens de laatste jaren van zijn leven geconfronteerd wordt met de gevolgen van een beslissing bijna veertig jaar geleden.

Hoofdpersonage is de 66-jarige Fredrik die op een klein rotseiland in de Zweedse scherenkust woont. Hij heeft indertijd zijn grote liefde verlaten zonder haar ooit een woord uitleg te geven. Wanneer deze vrouw, zij heet Harriet, stervende is en onverwacht bij Fredrik op het eiland staat, worden een aantal dingen in gang gezet. De eenzaat heeft plots meer contact met mensen dan hij in jaren gehad heeft en hij beseft dat de zelfgekozen eenzaamheid niet bepaald positief geweest is voor hem.

(citaat) Mensen zijn bij elkaar om van elkaar gescheiden te worden.
(citaat) De mens is een wezen met de dood als zijn enige vanzelfsprekende metgezel in het leven.

Een kleine maar bijzondere rol is weggelegd voor de Italiaanse schoenen uit de titel. Voor al wie genoten heeft van dit boek is er 'Zweedse laarzen', waarin Mankell ons voor een laatste keer meeneemt naar de Zweedse scherenkust.