Onwijs, hedendaags, bruut maar eerlijk verhaal

In de Verenigde Staten krijgt De grens - met zijn 750 pagina’s een knoert van een thriller - bijna uitsluitend bijzonder positieve kritieken. Het boek is het derde deel van een trilogie, waarin Don Winslow (1953) een opzienbarend verhaal neerzet over de drugskartels in Mexico, alsook over de strijd in de Verenigde Staten tegen narcotica. Het imposante drieluik begon hij met The Power of the Dog (niet beschikbaar in het Nederlands tot nu toe); vervolgens verscheen Het kartel. Meer dan twintig jaar besteedt de Amerikaanse schrijver aan nauwkeurig onderzoek en compositie van zijn magnum opus. Een totaal van zo’n 2.000 volgeschreven bladzijdes, keurig verdeeld over de drie boeken.

Art Keller, chef van de DEA (Drug Enforcement Administration), gooit zich al tientallen jaren midden in de oorlog tegen drugs. De grote held wil en zal de Mexicaanse Adán Barrera, de machtigste drugsbaron ter wereld, klein krijgen. Toch zal deze krachttoer in geen geval het einde betekenen van zijn strijd. Potentiële opvolgers staan immers klaar om er stevig tegenaan te gaan en opnieuw vele slachtoffers te maken. Keller komt ogen tekort, zijn vijanden liggen op de loer; overal. Een snoeiharde roadtrip die start vanuit de woestijn in Mexico, verdergaat via Guatemala en strandt in Wall Street en Washington DC.

“Als Keller de ochtend na de verkiezing wakker wordt, denkt hij dat hij zijn eigen land niet meer kent. Hij denkt: we zijn niet wie ik dacht dat we waren, absoluut niet. Werktuiglijk volgt hij zijn gebruikelijke ochtendroutine.”

Niet alleen de drugsmaffia, maar ook de houding van de huidige Amerikaanse politiek tegenover de ‘war on drugs’ speelt een rol van betekenis. Een boeiend en leerrijk gegeven toch wel; zonder enige aarzeling weergegeven door de schrijver. De grens is een gigantische, geloofwaardige misdaadroman, waarin Winslow zijn vaderland zeker niet in bescherming neemt. Meer nog, hij neemt de autoriteiten scherp op de korrel. Je moet constant bij de les blijven want de auteur slaat je om de oren met een groot aantal personages; van allerhande pluimage. De belangrijkste karakters zijn helder uitgetekend en ingekleurd. Een uitvoerige lijst met een verhelderend ‘wie is wie’ ontbreekt jammer genoeg.

“De vrouw is doodsbang en trilt helemaal terwijl ze haar lippen om de loop legt; dan drukt Ivan de loop naar beneden om haar op haar knieën te dwingen. ‘Zuig de kogels eruit, puta, voordat ik de trekker overhaal.’ Ric ziet een stroom urine langs haar benen stromen.”

Uiteraard laait de spanning op en beleef je flink wat actie. Dat er slachtoffers gaan vallen, ook onschuldige, spreekt voor zich. Een thriller met aversie, geweld, drugs, omkoperij en noem maar op. Dit alles wordt meesterlijk verteld en neergeschreven in een opvallend toegankelijke taal, Kun je De grens, kundig vertaald door Jolanda te Lindert, lezen als een losstaand verhaal? Jazeker, maar enige voorkennis die je opdoet in een vorig deel helpt je veel vlotter op weg. Deze dikke pil, kort samengevat: een onwijs, hedendaags, bruut maar eerlijk verhaal. Wellicht bekijk je na het lezen van het boek het misdadige wereldje van de illegale drugs door een andere, maar zeker geen roze, bril. Je wordt er helemaal niet high of vrolijk van.