Kruidige mix van historische feiten en lotgevallen van de protagonist.

Als auteur is Miriam Guensberg (1950) werkelijk op haar best, wanneer ze zich kan baseren op het verleden van haar Pools-joodse vader. Niet alleen in haar eerdere romans ‘Poolse tranen’ en in ‘Ooit’ is dit het geval. Ook in ‘Vrachtbrief’ verwerkt Guensberg topics, die haar heel bekend in de oren klinken en wellicht eveneens na aan het hart liggen.

“Toen ik nog priester was, ben ik op een dag een dorpsgarage binnengelopen waar ik de bewuste Tatra 87 zag staan. Zij zou mijn eerste bezit worden.”

Niet alleen oldtimers spelen een belangrijke rol in ‘Vrachtbrief’, maar ook muziek smeekt om de aandacht. Tegelijk serveert Guensberg haar lezers het indrukwekkende levensverhaal van de hoogbejaarde Poolse hartenbreker Myron Kaminski.
Haar vader werkte als divisie-arts bij de Eerste Poolse Pantserdivisie gedurende de Tweede Wereldoorlog. Uit dit gegeven onttrekt de schrijfster een flinke portie inspiratie om haar roman - op een waarheidsgetrouwe wijze - met een tweede verhaallijn in te kleuren.
Van het Geallieerde Bevrijdingsleger naar het geheime secretariaat van het (heilige, maar erg mysterieuze) Vaticaan, tot een fanatiek verzamelen en doneren van uitzonderlijk oude, kostbare auto’s.

“Al had pater Mazur me geregeld in naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest van mijn dwalingen ontslagen, hij had me even zo vaak medeplichtig aan zijn zonden gemaakt door mijn hand op zijn steigerend paard te leggen terwijl hij ‘Amen’ hijgde.”

In haar typische, meeslepende schrijfstijl en vurige taal, slaagt Miriam Guensberg er constant in je te blijven boeien.
Ze ramt het stevig in je strot, zonder medelijden. Rechttoe rechtaan en dit is maar goed ook. Op deze manier verneem je trouwens hoe het verleden echt is geweest. De lezer wordt geconfronteerd met de situatie van Polen tijdens de Tweede Wereldoorlog, het soldatenleven, het belang van Polen in functie van de bevrijding van West-Europa. De duistere gebeurtenissen achter de schermen van de katholieke kerk haalt de auteur uit de vrome doofpot. Amen!

Elke oldtimer koppelt Myron aan een specifieke vrouw uit zijn flink gevulde liefdesleven. Of het nu een Hispano-Suiza J12 uit 1924 is, of een Jaguar SS100, aan elk van die krasse karren hangt een prijskaartje vast, alsook een vrouwelijke verovering.
Scrupules heeft Myron niet echt; een celibatair leven (zelfs tijdens zijn priesterschap) is hem zeker niet op het lijf geschreven. Vaderschap behoort eveneens niet tot zijn woordenschat, ondanks het feit dat hij meer dan een keer vader is.
Pas in de laatste levensfase wil hij een aantal dingen rechtzetten. De zogenoemde ‘verkoop’ per vrachtbrief van een zevental van zijn oude auto’s, is bedoeld als een late donatie aan zijn nakomelingen. Een leven dat constant danst op het slappe koord van het aanvaardbare.

‘Vrachtbrief’ bestaat uit een kruidige mix van correcte historische feiten en de boeiende belevenissen van het hoofdpersonage.