Lezersrecensie
Een zachte hand
Myriam is moeder van twee kinderen. De zorg voor de kinderen begint haar op te breken en de ambitie dringt zich aan haar op. Ze wil haar baan als advocaat hervatten. Ondanks de bezwaren die haar man Paul opwerpt, gaat Myriam op zoek naar een nanny. Na een intensieve zoektocht vinden ze in Louise de perfecte oppas. Louise verovert al snel de harten van de kinderen en neemt een vaste plek in het gezin in. Louise nestelt zich steeds dieper in het huishouden, maar ontwikkelt ook vreemde trekjes die Myriam allengs meer gaan benauwen. Ze sust echter haar gevoel van onbehagen. Als ze uiteindelijk doorheeft wat Louise drijft, is het te laat.
“Louise zegt niets. Ze komt niet uit haar schuilplaats tevoorschijn, ook niet als ze beginnen te schreeuwen of te huilen en wanhopig worden. Verscholen in het duister loert ze naar Adam, die in paniek is en overstuur schokt van het huilen.”
‘Een zachte hand’ begint met de meest gruwelijke gebeurtenis voor ouders; de dood van hun kinderen. Oppas Louise vermoordt baby Adam en kleuter Mila. Na deze dubbele moord tracht Louise zichzelf van het leven te beroven, maar slaagt daar niet in. Waarom vermoordde Louise de kinderen? Dat is de vraag die als een rode draad door het boek loopt.
Slimani schrijft haar boek grotendeels in de tegenwoordige tijd. Haar schrijfstijl is minimalistisch. Een stijl die de lezer moet kunnen waarderen; mij bekoorde het slechts matig. De vele onderbrekingen, zonder enige vloeiende overgang, doen het verhaal geen goed. Slimani slaagt nog het beste in haar beschrijvingen van de spanningen die ontstaan tussen Myriam en Louise.
“Op een middag schrikt Louise wakker. Ze heeft heel vast geslapen, zo’n slaap waaruit je verdrietig wakker wordt, met een buik vol tranen. Een slaap die zo diep is, zo donker, dat je denkt dat je doodgaat, dat het ijskoude zweet je uitbreekt en je vreemd genoeg bekaf bent.”
De karakteriseringen van de personages, vooral die van Myriam, Paul en Louise, zijn vrij oppervlakkig en worden veelal opgehangen aan het feit dat Myriam en Paul het feitelijk te druk hebben met hun professionele bestaan om zich teveel met de kinderen te bemoeien. De karakterisering van Louise gaat Slimani iets beter af.
Daarbij komt dat de grote vraag waarom de nanny de twee kinderen ombrengt, een te grote rol speelt om andere aspecten enige ruimte te bieden.
Kortom, een aardig, maar geen hoogstaand boek. Het feit dat de auteur met dit boek een gerenommeerde prijs heeft gewonnen, verbaast mij dan ook.
Over de auteur
Leïla Slimani, geboren in Marokko in 1981 en opgegroeid in Frankrijk, won met haar tweede roman Een zachte hand Frankrijks meest prestigieuze literaire prijs: de Prix Goncourt. Een zachte hand is een roman over een jong gezin dat hard wordt getroffen door een gruwelijk drama.
Uitvoering
Uitgever: Nieuw Amsterdam
ISBN 9789046822197
Paperback, 192 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/
“Louise zegt niets. Ze komt niet uit haar schuilplaats tevoorschijn, ook niet als ze beginnen te schreeuwen of te huilen en wanhopig worden. Verscholen in het duister loert ze naar Adam, die in paniek is en overstuur schokt van het huilen.”
‘Een zachte hand’ begint met de meest gruwelijke gebeurtenis voor ouders; de dood van hun kinderen. Oppas Louise vermoordt baby Adam en kleuter Mila. Na deze dubbele moord tracht Louise zichzelf van het leven te beroven, maar slaagt daar niet in. Waarom vermoordde Louise de kinderen? Dat is de vraag die als een rode draad door het boek loopt.
Slimani schrijft haar boek grotendeels in de tegenwoordige tijd. Haar schrijfstijl is minimalistisch. Een stijl die de lezer moet kunnen waarderen; mij bekoorde het slechts matig. De vele onderbrekingen, zonder enige vloeiende overgang, doen het verhaal geen goed. Slimani slaagt nog het beste in haar beschrijvingen van de spanningen die ontstaan tussen Myriam en Louise.
“Op een middag schrikt Louise wakker. Ze heeft heel vast geslapen, zo’n slaap waaruit je verdrietig wakker wordt, met een buik vol tranen. Een slaap die zo diep is, zo donker, dat je denkt dat je doodgaat, dat het ijskoude zweet je uitbreekt en je vreemd genoeg bekaf bent.”
De karakteriseringen van de personages, vooral die van Myriam, Paul en Louise, zijn vrij oppervlakkig en worden veelal opgehangen aan het feit dat Myriam en Paul het feitelijk te druk hebben met hun professionele bestaan om zich teveel met de kinderen te bemoeien. De karakterisering van Louise gaat Slimani iets beter af.
Daarbij komt dat de grote vraag waarom de nanny de twee kinderen ombrengt, een te grote rol speelt om andere aspecten enige ruimte te bieden.
Kortom, een aardig, maar geen hoogstaand boek. Het feit dat de auteur met dit boek een gerenommeerde prijs heeft gewonnen, verbaast mij dan ook.
Over de auteur
Leïla Slimani, geboren in Marokko in 1981 en opgegroeid in Frankrijk, won met haar tweede roman Een zachte hand Frankrijks meest prestigieuze literaire prijs: de Prix Goncourt. Een zachte hand is een roman over een jong gezin dat hard wordt getroffen door een gruwelijk drama.
Uitvoering
Uitgever: Nieuw Amsterdam
ISBN 9789046822197
Paperback, 192 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/
3
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Hanneke van de Water
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
