Een boek dat blijft verrassen

Een ladder naar de hemel is het 18e boek van de Ierse schrijver John Boyne (1971).
In dit boek maak je kennis met Erich Ackermann een succesvol schrijver die net een prijs heeft gewonnen. In een hotel ontmoet hij ober Maurice. Maurice heeft schrijfambities en het lukt hem de personal assistent te worden van Erik. Het begin van zijn schrijverscarrière. Echter Maurice kijkt op een iets andere manier naar het schrijfproces dan andere schrijvers, het hoeven namelijk niet altijd je eigen verhalen te zijn waar je een boek van maakt.

De lezer wordt eigenlijk in het begin van het boek al op het verkeerde been gezet. Wie is nu eigenlijk de hoofdpersoon in dit boek. Hierdoor kost het even tijd voor het verhaal je te pakken heeft, maar dan laat het verhaal je ook niet meer los. Het lukt de schrijver een psychologisch spelletje met je te spelen, je wilt weten hoe het nu precies in elkaar zit en waar dit verhaal eindigt.

Heel knap gedaan door Boyne zijn de veranderingen in perspectief. Je komt op deze manier te weten wat anderen van het hoofdpersonage vinden en hoe ze tegen zijn acties aan kijken. Het is bij elke wisseling van perspectief echter wel even wennen omdat het om een nieuw personage in het verhaal gaat die je als lezer nog niet eerder bent tegen gekomen. Dat je uiteindelijk ook nog het verhaal vanuit het perspectief van Maurice krijgt maakt het plaatje van de hoofdpersoon wel mooi compleet.

Daarnaast laat de schrijver je nadenken over wat het betekent om schrijver te zijn, van wie zijn de verhalen die je leest en wie is er verantwoordelijk voor de gevolgen die deze verhalen kunnen hebben. De vele verwijzingen die je in het boek tegenkomt naar andere boeken en schrijvers laat ook zien dat Boyne zijn klassiekers kent en waarschijnlijk zelf ook een veellezer is.
Een ladder naar de hemel is een boek dat qua opbouw en perspectief steeds weer verrast, humor heeft, tot nadenken stemt en mij op de laatste pagina’s met een grote glimlach achter laat.