Ontroerende roman over een kinderleven in oorlogstijd

Omdat ik al genoten had van het eerste boek van Diney Costeloe ‘De verloren kinderen’ was ik heel benieuwd of ze me met dit boek opnieuw zou weten te boeien. Hoewel het verhaal minder aangrijpend is dan haar eerste boek en zo nu en dan wat voortkabbelt is het verhaal toch indrukwekkend genoeg om te blijven boeien. Zeker als je je realiseert dat jonge kinderen op de vlucht voor oorlog ook vandaag de dag nog steeds aan de orde van de dag is, maakt dat het verhaal misschien nog wel iets ingrijpender. Je hoopt dat je eigen kinderen nooit met deze problemen te maken zullen krijgen. In het ‘Meisje zonder naam’ is het natuurlijk heel triest dat als je op de vlucht bent voor oorlog en je je veilig waant in een land waar je liefdevol wordt opgevangen, alsnog slachtoffer wordt van diezelfde oorlog. Dat overkomt Lisa, die vanuit Duitsland door haar moeder via het Kindertransport op de trein naar Londen is gezet. Daar wordt ze opgevangen door Dan en Naomi. Ook haar plaatsgenoot Heinrich, die zichzelf al snel Harry laat noemen, is een van deze kinderen. Na een bombardement raakt Lisa gewond en buiten bewustzijn. Als ze bijkomt weet niemand, ook zij zelf niet, wie ze is.

Door de schrijfstijl van Diney Costeloe met de veelal korte zinnen leest het verhaal gemakkelijk weg. Je realiseert je vaak niet dat ook Engeland onder de oorlog heeft geleden. Want ondanks dat ze niet bezet zijn geweest, hadden ze wel degelijk te kampen met bombardementen met alle gevolgen van dien. Wat ik ook niet wist was dat Duitse kinderen naar Engeland werden geëvacueerd. Misschien had het op sommige fronten wat diepgaander en emotioneler kunnen zijn, maar dat neemt niet weg dat je toch geraakt wordt. Misschien ook wel omdat de gedachte dat dit verhaal op waargebeurde feiten is gebaseerd constant op de achtergrond aanwezig is. In het verhaal worden de problemen net even te gemakkelijk opgelost om helemaal geloofwaardig te zijn. Hoewel Costeloe me met ‘De verloren kinderen’ veel meer wist te raken, heb ik dit verhaal toch met veel plezier gelezen.