Onthutsend verleden vol kunst en muziek

Als de blinde Rosa van Ravensbeek overweegt haar collectie schilderijen te schenken aan een Alkmaars museum, vraagt zij nadrukkelijk om de jonge conservator Indra Lawang om de echtheid van de schilderijen te inspecteren. Als Indra bij het huis van Rosa komt, herinnert hij zich dat hij hier ooit als kind al eens samen met zijn ouders een bezoek heeft gebracht. Hij ontdekt al snel dat een schilderij van Jan Sluijters vervalst is en als Rosa een dag later plotseling overlijdt, neemt haar dochter Amy het contact over. Het knaagt aan Indra dat hij niet weet waarom hij daar als kind ooit geweest is en hij besluit zijn vader daarnaar te vragen. Dit is de opmaat voor het openbreken van een onthutsend verleden van hun zowel zijn ouders als de via Amy.

Het is vanaf het begin een uiterst intrigerend verhaal. Zodra duidelijk is dat Indra Rosa als kind al eens heeft ontmoet en hij direct ziet dat er sowieso een schilderij vals is, begrijp je dat Rosa niet voor niets om Indra heeft gevraagd. Ondanks dat het verhaal vanuit ik-persoon Indra wordt verteld, is zijn rol in het verhaal, anders dan die van verteller, van ondergeschikt belang. Het echte verhaal wordt duidelijk door de herinneringen van zijn vader Djaja en diens jeugdvriend Arno, die ooit samen met Lily, Indra’s moeder, de toen nog niet blinde Rosa en Ben een hechte vriendenclub vormden. De vraag blijft wel hoe waarheidsgetrouw die herinneringen zijn.

Behalve de schilderkunst speelt ook muziek een grote rol in het verhaal. Dat uit zich door de liedcitaten bij elk hoofdstuk maar meer nog door het muzikale leven van Rosa als gevierd jazz pianiste dat Wesseling als belangrijk gegeven door het verhaal weeft. Haar muzikale carrière is voornamelijk van de grond gekomen door haar vriendschap met de bekende jazz-saxofonist Ben Webster, die ook in werkelijkheid de laatste tien jaar van zijn leven in Amsterdam heeft gewoond waar hij en Rosa elkaar hebben ontmoet. Het kan bijna niet anders dan dat Wesseling een grote liefde heeft voor zowel kunst als muziek. Al voormalig klassiek zanger en zangdocent is dat laatste natuurlijk niet zo vreemd. Deze liefde komt vooral tot uiting in de wijze waarop hij Ben schilderijen aan Rosa laat beschrijven. Ik ben zelfs de schilderijen gaan googelen om te kijken of het gevoel dat hij overbracht klopte met de werkelijkheid. En misschien is de manier waarop Wesseling Rosa de jazz en vooral de blues laat beleven daar nog wel een sterker voorbeeld van. Zoals je bijna de schilderijen voor je ziet, zo voel je de emotie die muziek los kan maken.

Ondertussen voeg je samen met Indra en Amy de puzzelstukjes bij elkaar. Maar ieder opgelost puzzelstukje roept ook direct weer een vraag op en dit alles, met de prettige schrijfstijl van Wesseling, maakt dat je het boek achter elkaar uit wilt lezen. En als je ongeveer denkt te weten hoe alles in elkaar steekt, is het eind alsnog verrassend. Al met al een mooie roman over een geheim verleden in een sausje van op waarheid gebaseerde feiten, muziek en kunst.