Zelfhulpboek met een grote knipoog

‘Vanaf nu wordt alles beter’ is het debuut van Maartje Willems (1982). In de verhalenbundel beschrijft ze tal van grote en kleine vraagstukken waar ze in haar eigen leven tegenaan loopt. Elk verhaal wordt begeleid van een bijpassende illustratie van Lona Aalders, die het boek net even iets extra’s geeft.

Maartje Willems schrijfstijl is meestal luchtig, soms cynisch en dan weer ontroerend, maar altijd met de nodige zelfspot. Door zichzelf een spiegel voor te houden, geeft ze zichzelf ondanks de humoristische manier waarop ze doet, behoorlijk bloot. Al schrijvende werkt ze naar oplossingen van het probleem toe en deelt ze tips die ook voor de lezer handig kunnen zijn. Zo deelt ze een plan van aanpak om een crisis te voorkomen (hoofdstuk 3). Haar tip om een tatoeage te nemen met de tekst ‘Is dit wal ik wil’, komt ook in een paar andere hoofdstukken terug als ze voor bepaalde keuzes staat.

Niet alle verhalen spreken me aan, maar ondanks dat ik gezien mijn leeftijd niet echt in de doelgroep val, zijn er toch een aantal ook voor mij herkenbare situaties. Bijvoorbeeld hoofdstuk 5 ‘Waarom ik te kleine kleding koop als ik wil afvallen’. Vooral de tekening met de tekst ‘There’s a skinny person inside of me screaming to get out’ (wat in een notendop de essentie van het hoofdstuk weergeeft) lijkt op mijn lijf geschreven. Toch zorgen ook de verhalen waar ik mezelf niet in herken regelmatig voor een glimlach op mijn gezicht. Ik moest bijvoorbeeld hardop lachen bij ‘Ego’ (hoofdstuk 33), waarin ze Donald Trump als voorbeeld aanhaalt als het gaat over grote en kleine leugens:

‘En niet onschuldige leugentjes als ‘Ik heb vanmiddag een uur gesport’ terwijl hij eigenlijk een hamburger met friet heeft zitten eten in een massagestoel. Maar grote leugens zoals: ‘Ja, ik heb met mijn vrouw overlegd over mijn eventuele presidentschap en zij is echt superenthousiast over het hele plan’.’

Ze heeft een bepaald soort cynische humor waar ik van houd. Zo moest ik ook smakelijk lachen om hoofdstuk 45 dat onder andere gaat over het recenseren van boeken: is het nodig dat je het hele boek gelezen moet hebben om er iets van te vinden? Volgens Maartje niet, omdat er toch nooit consensus is over wat een goed boek is. En voor het geval je betrapt lijkt te worden, heeft ze het juist antwoord waarmee je je gesprekspartner(s) meteen de mond snoert al klaar:

‘Dus als het gesprek over Herman Koch in de richting gaat van: is zijn werk wel literatuur, dan kun je rustig zeggen: dan moet je echt zijn hele oeuvre hebben gelezen. Dan trek je je in één keer terug uit het gesprek met een gegronde reden en breng je de rest van de groep met één opmerking in verlegenheid, want niemand heeft een heel oeuvre van iemand gelezen.’

Uiteraard heb ik me daar voor deze recensie niet schuldig aan gemaakt en kan Maartje gerust zijn: ik heb het hele boek gelezen. Ik vond het grappig en bij uitstek geschikt om telkens even een hoofdstuk te lezen.