Opnieuw heerlijke mix van humor, spanning en feelgood

In Vrienden voor het leven, het sluitstuk van de 'Vrienden'-trilogie van Astrid Harrewijn, is na Noor en Joost nu het woord aan Kiki. Eindelijk rondt ze de spraakmakende tentoonstelling 'Seks is sooooo overrated' van Jeff Koons af. Als hier een politieke rel op wereldniveau over ontstaat, is de vakantie die ze voor zichzelf in gedachten had helaas nog ver te zoeken. Als ze daarna door een onhandige actie ruzie krijgt met een Russische crimineel en haar leven gevaar loopt, is het tijd om onder te duiken. Daar komt ze tot het verhelderende inzicht dat ze te snel leeft en besluit ze de art of slow living te omarmen en zo haar leven in een rustiger vaarwater te brengen.

De eerste twee boeken van deze trilogie kenmerkten zich al door een mix van humor, spanning en feelgood. En ook in Vrienden voor het leven heeft Harrewijn deze lijn onverminderd voortgezet. Ze hekelt het kunstwereldje waarin Kiki verblijft, bijvoorbeeld wanneer ze Kiki het volgende over een schilderij van een Duitse schilder laat zeggen:

"Ik zie niet helemaal de artistieke waarde van een potloodstreep op een stuk wit papier, en al helemaal niet voor twaalfduizend euro, maar de vrouw is er lyrisch over."

Ook haar beschrijving van art galeries is daar een voorbeeld van:

"Het enige wat ik de komende dagen hoef te doen is iedereen die hier binnenkomt met een ingewikkelde, quasi-creatieve, norse blik weer de deur uit kijken."

Iedereen die weleens een art galerie heeft bezocht, zal deze sfeer, natuurlijk wel een beetje aangedikt, herkennen.

Ook haar schrijfstijl is onveranderd prettig om te lezen: soepel, geen ingewikkelde zinsconstructies en bovenal beeldend. Het verhaal speelt zich als in een film voor je af, soms hilarisch en soms met een serieuze ondertoon. Bijzonder grappig is de opening van de tentoonstelling van Jeff Koons, door Prinses Beatrix die, als ze deze ‘gang bang’ van politieke wereldleiders aanschouwt, lichtelijk geschokt maar met opgeheven hoofd het strijdtoneel verlaat vergezeld door een steels glimlachende burgemeester Eberhard van der Laan. Of de belevenissen van Kiki als ze op haar kleine nichtje Berber past: zo herkenbaar als je ooit op een baby hebt gepast terwijl je zelf (nog) geen kinderen hebt. De gesprekken die Kiki met therapeut Jaap voert als ze ondergedoken zit in de verslavingskliniek zijn serieuzer van aard. Maar ook bij deze meer serieuzere onderwerpen, weet Harrewijn daar toch een humoristische draai aan te geven, zonder dat het ongeloofwaardig wordt. Deze droge humor zorgt regelmatig voor een grote glimlach op je gezicht.

Net als bij de eerste twee boeken, zit je ook bij dit boek meteen weer in het verhaal. Je zou Kiki af en toe wel een draai om haar oren willen geven. Hoe wereldwijs ze ook is, ze kan zeker op het gebied van de liefde enorm naïef zijn. Ze heeft totaal niet in de gaten dat er iemand stapelverliefd op haar is. En ondertussen stapt ze in een relatie met een egotrippende kunstenaar waarvan je al direct weet dat die tot mislukken gedoemd is. Ondanks dat hou je van haar, omdat ze haar hart op de goede plaats heeft en hoop je dat het net als met Noor en Joost in de twee eerdere boeken allemaal goed komt. Met Vrienden voor het leven heeft Harrewijn een waardig einde van de trilogie geschreven.