Niet echt iets om naar uit te kijken

Georgina Verbaan (1979) is bekend als actrice, presentatrice en columniste voor het NRC. In 2015 schreef ze mee aan de verhalenbundel Extase en in 2016 werden haar columns verzameld in Loze ruimte. Ook haar nieuwe boek Iets om naar uit te kijken is een bundeling van haar columns, aangevuld met drie korte verhalen.  

Wanneer je bekend bent met het werk van Verbaan in de NRC en ook haar andere boeken hebt gelezen, dan zal je in dit boek niet veel nieuws vinden. De achterflap doet misschien vermoeden dat er drie nieuwe verhalen bij de columns zijn toegevoegd, maar niets is minder waar. Het eerste verhaal verscheen eerder in Oh Magazine en het tweede verhaal komt uit de verhalenbundel Onze dieren: Schrijvers over hun kat, hond, konijn of hagedis (2017) waar Georgina aan meewerkte. Enkel het derde en laatste verhaal is speciaal voor dit boek geschreven. Nieuws om naar uit te kijken, is in Iets om naar uit te kijken dus niet te vinden.  

In een aantal columns laat Verbaan haar schrijftalent zien. Het zijn mooie, korte verhaaltjes in ongeveer 450 woorden. Georgina Verbaan weet dan mooie woorden te gebruiken en origineel uit de hoek te komen. Echter, is dat niet bij alle columns het geval. Verbaan is een liefhebber van lange zinnen, van hele lange zinnen. Het komt meerdere malen voor dat een zin een hele bladzijde beslaat. Menig lezer zal gedurende deze zin de draad kwijtraken en kan dan aan het begin van de column weer starten.  

Verbaan kiest voor een wisseling in schrijfperspectief. Zo schrijft ze vanuit haar katten, de gebeurtenissen die ze zelf meemaakt en vanuit George Clooney, een stemmetje in haar hoofd. Dit perspectief is aan het begin van de column niet altijd even duidelijk en kan tot verwarring leiden. Een nieuwe leesstart aan de column is vaak het gevolg.  

Aangezien het een bundeling van columns is, verwacht men eigenlijk geen herhalingen. Dat is Iets om naar uit te kijken wel het geval. Meerdere gebeurtenissen worden meermaals beschreven en het komt ook voor dat zinnen woord voor woord in een latere column terugkomen. In de krant is dat misschien niet zo’n probleem, omdat er een per week verschijnt. Wanneer de columns verzameld worden, is dat iets problematischer.  

Iets om naar uit te kijken is een verzameling van columns en verhalen die allemaal eerder verschenen. Dat is jammer en geeft eigenlijk niet iets om naar uit te kijken. Het talent van Verbaan komt sporadisch bovendrijven, maar haar schrijfstijl zorgt meer voor verwarring. Misschien dat een roman dat probleem zou oplossen, aangezien dan minder gebonden is aan het geringe aantal woorden.