Noem ik dit liefde?

Geloof ik nog in de liefde? Tomas Wolf vraagt zich dat af op zijn vierendertigste, een vraag die hij zichzelf al heel lang niet meer heeft gesteld. Wanneer hij valt voor het achttienjarige meisje A. stelt hij zichzelf de vraag weer. A. eist veel aandacht op van Tomas. Ze wil dat iedereen jaloers op hen is als stel en dat ze het beste stel uit de geschiedenis zijn. Ze wil met Tomas in beweging blijven om maar niet stil te hoeven staan. Ze wil laten zien wat het betekent om van iemand te houden, maar weet ze dat wel op haar jonge leeftijd? Met elkaar creëren ze hun eigen wereld.

Als zijn zieke vriend Adriaan hem vraagt om alles te documenteren, doet hij dat. Adriaan wil nog één keer meemaken hoe het is om volledig in iemand op te gaan. Tomas doet het terwijl A. heel veel aandacht van hem opeist en ook een totaal andere kijk heeft op de liefde. Zonder dat A. het weet, legt Tomas alles vast van hun relatie: gesprekken en vele intieme momenten.
Tomas en A. proberen elkaar te doorgronden en achter elkaars geheimen te komen, maar ondertussen komt hun relatie erg onder druk te staan.

In eerste instantie was ik wel benieuwd naar dit boek, maar bij pagina 80 vroeg ik mij af of ik dit boek verder wilde lezen over hun, zo leek het, seksuele relatie. In mijn ogen kon ik dat nog niet per se liefde noemen. Ik irriteerde mij aan A. en haar ideeën en dat deze soms belangrijker leken dan wat Tomas te vertellen had. Ik ben blij dat ik heb doorgezet, na 120 pagina’s zat ik toch redelijk in het verhaal. De schrijfstijl van Daan Heerma van Voss speelt hierbij ook mee. De zinnen lazen vlot, het verhaal werd inhoudelijker beter en ook gingen Tomas en A. iets meer in gesprek.

“Een genadeloze schets van de tijd” werd dit verhaal genoemd. Ja en nee, er zitten elementen in die van deze tijd zijn, maar als ik kijk naar meisje A., die ongeveer mijn leeftijd is, herkende ik erg weinig waardoor meeleven moeilijker werd. Tomas was een interessant personage, soms een beetje treurig, maar dat past wel bij zijn situatie af en toe.

Als lezer zit je midden in de relatie, maar toch ook weer niet. Sommige momenten beleefde ik alles van een paar meter afstand waardoor het ongrijpbaar werd en ik de liefde niet echt voelde. Aan de andere kant vind ik dat juist ook mooi. Iedereen ervaart dat anders en de manier waarop het beschreven in dit boek vind ik knap. Geen clichés, maar toch mooi en apart. De schrijfstijl is vlot en ook bijzonder door de manier waarop Heerma van Voss over de liefde schrijft. Ik miste hier en daar wel wat herkenbaarheid van de personages, maar misschien komt dat ook door mijn eigen levensstijl.
Kortom; een boek met een dubbele mening, maar ik ben wel nieuwsgierig geworden naar zijn andere boeken.