Voorspelbaar maar vermakelijk

Waterschimmen van Nicholas Walker is het eerste boek in een reeks over een tweeling met een speciale gave. Ik lees alles graag, maar ben geen die-hard fantasy-lezer en ben ook sceptisch tegenover boeken waarin de hoofdpersonen alles al weten omdat ze zogenaamd helderziend zijn. Weet het eerste deel van De tweelingmysteries mij te overtuigen?

De plot van Waterschimmen is erg voorspelbaar. De tweeling Alex en Alessia groeit op bij hun nogal excentrieke oom, hun ouders hebben ze nooit gekend. Oom Oswin is een bijzonder karakter: hij komt nooit buiten door zijn agorafobie, is steenrijk geworden in de ICT business, durft geen genegenheid te tonen, is vrijgezel en drinkt iedere zondag een fles wijn.
Dan komt de tweeling erachter dat ze een speciale gave hebben, net zoals hun ouders. Hiermee kunnen ze de wereld zuiveren van duistere bovennatuurlijke invloeden en duivelse mysteries. Het boek opent met een droom van Alessia, dit blijken visioenen te zijn. Door middel van een atlas en haar bijzondere gaven komen ze er achter dat deze visioenen zich afspelen in Schotland. De tweeling, die nog nooit verder is geweest dan de lokale supermarkt, gaat met de privéjet van hun oom naar Schotland om het mysterie op te lossen.
Al met al is het behoorlijk cheesy. De plot is super voorspelbaar en heel doorzichtig, ik begon bijna te twijfelen of ik zelf ook paranormale gaven had. De zogenaamde plottwists zaten totaal niet verpakt en kon je van mijlenver zien aankomen.

Over het algemeen heeft Walker een fijne schrijfstijl. Het leest snel weg en de spanning bouwt langzaam op. Wel wordt er gebruik gemaakt van moeilijk taalgebruik voor een 13+ boek. Er wordt gestrooid met termen zoals "astrale projectie, "domotica systeem" of "concentrische cirkels". Deze termen worden vervolgens niet uitgelegd en lijken iets te maken te hebben met de bijzondere hobby van de tweeling. Wist je trouwens dat Alex en Alessia een tweeling zijn? En nóg toevalliger, hun sterrenbeeld ook! "Hun sterrenbeeld was tweelingen, best toevallig aangezien ze ook echt tweelingen waren."

De plot is voorspelbaar, maar het verhaal leest lekker weg. Walker heeft heel beeldend geschreven, vooral het Schotse dorpje is bijna voelbaar. Je ziet de huisjes, de strakke lucht en het meer zo voor je. De spanning wordt heel langzaam opgebouwd: er is een enorme heisa om het geheim dat oom Oswin niet wil vertellen, maar zodra het bekend is dat de tweeling paranormale gaven hebben, gaat de plot in een stroomversnelling. De onthulling is vrij abrupt en ook de uiteindelijke climax is langzaam opgebouwd en snel voorbij. Desondanks is het een prettig boek om te lezen, zolang je niet te sceptisch wordt over de voorspelbaarheid van de plot.