IJs

IJs begint met een spannende proloog, die je nieuwsgierig maakt naar wat er aan de hand is, maar die nog niets verraadt. Dan volgt het verhaal in 2003, in het begin een beetje verwarrend omdat het eerste hoofdstuk start in verleden tijd maar dan verspringt naar tegenwoordige tijd. Doordat er direct, meerdere terugblikken worden beschreven, moet je als lezer even doorbijten om te ontdekken dat de tegenwoordige tijd toch wel juist wordt gebruikt, maar dat je direct allerlei vrij recente terugblikken voorgeschoteld krijgt. Dat geeft een ietwat onrustig begin, mede doordat het tweede hoofdstuk zich afspeelt in 1985, wisselt van perspectief en ondanks dat het om een grote flashback gaat ook in de tegenwoordige tijd wordt geschreven. Deze manier van opbouwen en vertellen van het verhaal stoorde mij in het begin en zorgde ervoor dat ik niet direct in het verhaal werd meegezogen, (terwijl dat in de proloog wel het geval was). Wanneer je niet direct een aantal hoofdstukken achter elkaar kunt doorlezen aan het begin van het boek, doet het onrustig aan. Echter wanneer je wat verder leest, ontdek je als lezer dat D'haene wel degelijk een reden heeft om het verhaal op deze manier te brengen. Langzaam maar zeker wordt het verhaal van Sarah duidelijk en tevens waarom Sarah in 2003 in de eerste persoon staat geschreven en de Sarah van 1985 in de derde persoon. Het is geen thriller, maar een heel prettig geschreven misdaadverhaal, met hier een daar een charmant Vlaams accentje in het taalgebruik.
Het is een spannend, soms ijzig en zeer koelbloedig verhaal en als lezer wil je steeds verder lezen om te ontrafelen wat er nu precies gebeurd is. Na de eerste paar hoofdstukken weet D'haene mij als lezer echt wel mee te slepen in het verhaal.

Ik beoordeel het verhaal met drie sterren, omdat het heel prettig geschreven is, het een mooi en goed opgebouwd plot heeft. Het zijn geen vier sterren geworden omdat ik de persoonlijke verhalen van Mats en Yvonne mis. Waarom is Mats zo tegengesteld van karakter? Aan de ene kant is hij heel charmant, weet iedereen om zich heen met zijn onderhoudende verhalen te boeien. Aan de andere kant is het een enorme botterik zoals hij omgaat met Sarah, die toch de liefde van zijn leven is. Vanwaar die tegenstelling? Waardoor is hij zo gemakkelijk over te halen Sarah haar dood tegenmoet te laten vallen? Ik mis hier verdieping van het personage. Met wat meer achtergronden over waarom Mats is zoals hij is, zou het verhaal sterker zijn. Dan wordt zijn handelen, zowel in 1985 wanneer hij Sarah te pletter laat vallen, als zijn beweegredenen om in 2003 terug te gaan waarschijnlijk een heel stuk aannemelijker dan nu het geval is.
Hetzelfde is het geval met Yvonne, de tweede Sarah. Zij stapt wel heel gemakkelijk over van de ene naar de andere liefde en met een vingerknip is ze van Remse en Sarah verlost. Het doet haar niets. In 2003 heeft ze als personage wel wat meer gevoel gekregen, maar ook hier mis ik de diepgang van waarom ze zo is. Aan het eind van het verhaal, in 2015, blijkt uiteindelijk wel dat ze is veranderd, maar wederom mis ik het waarom.
Al met al is IJs een spannend boek dat heel prettig leest, maar met een verdere uitwerking van de personages zou het een knaller kunnen zijn.