Herkenning

Omdat er binnen ons gezin iemand is met zware depressiviteit, heb ik de behoefte om daar heel veel over te lezen. Niet alleen (semi)wetenschappelijke teksten, maar ook – of juist – romans die dit thema aansnijden. De eerste categorie is om het te kunnen begrijpen, de tweede categorie is veel meer de zoektocht naar gelijkgestemden, naar herkenning, naar erkenning.

En dit boek is werkelijk – en dat mag ik eigenlijk niet zeggen in dit verband, maar dan toch – een feest van herkenning. Ik vind het moeilijk om daar nu uitgebreid een recensie over te schrijven. Mijn waardering van 5 sterren is dan ook nauwelijks objectief te noemen.
Het begin en het einde van het boek zijn formidabel, het middenstuk wat minder. De ‘brieven uit de toekomst’ vind ik hartverscheurend. De volgende tekst blijft voor altijd in mijn hoofd en in mijn hart:

Ik begrijp dat je een moeilijke tijd doormaakt. We hebben er tot in detail en lang over gepraat. Dat wat je op dit moment meemaakt zou iedereen zwaar vallen. Je hebt bewezen heel sterk te zijn door het tot hier te redden. Ik bewonder je moed en hoop dat je het nog iets langer volhoudt. Achttien jaar lijkt voor jou vast heel lang, maar de jaren gaan sneller voorbij dan je je kunt voorstellen.

Ik weet dat je je door je ouders in de steek gelaten voelt. Dat de school je heeft laten stikken. Je voelt je alleen. Zonder vrienden. In de val gelopen. Bang.

Ik weet dat je het liefst een eind aan alles maakt, dat je niets goeds in je toekomst kunt ontdekken, dat de wereld er donker en vreselijk uitziet, en misschien heb je gelijk: de wereld is soms beslist een verschrikkelijk oord.

Ik weet dat je het maar amper redt.

Maar houd het alsjeblieft nog iets langer vol.

Doe het voor ons.

Doe het voor jezelf.