Goed verhaal

Met de nodige twijfel ben ik aan dit boek begonnen. Volgens mi j is het onmogelijk om binnen enkele weken na overlijden een gedegen biografie in de winkel te hebben liggen. Naar zeggen was Emily Herbert al langere tijd bezig aan het levensverhaal van Williams, en zijn alleen de laatste details afgerond en is de berichtgeving omtrent zijn zelfmoord in het verhaal verwerkt.
Dus eerst maar eens ‘Emily Herbert’ ingetoetst op Google. Zij heeft al een hele serie levensverhalen op haar naam staan, onder andere over Lady Gaga, Bruno Mars, Robbie Williams en Michael Jackson. Van de King of Pop werd het boek ook vlak na zijn overlijden uitgebracht. Dat helpt allemaal niet ... geeft toch een beetje het gevoel dat mevrouw meelift op het succes cq het drama van de wereldsterren.

Waarom dan toch lezen? Ik ben – als vele anderen – groot liefhebber van het werk van Robin William. Vooral zijn voortdurende wisseling tussen humoristische figuren en emotionele dramatische karakters heeft me altijd gefascineerd. Voor mij in de top 5 van beste acteurs. Omdat er nauwelijks ander werk geschreven is over het leven van Williams, ben ik aangewezen op dit boek. Maar ik heb me wel voorgenomen: als ik te veel het gevoel krijg dat ik roddel en achterklap uit de Privé of de Story voor mijn neus heb, dan lees ik het boek niet uit.

Ik heb het boek uitgelezen!
De eerste vijftig pagina’s bleef ik nog sterk twijfelen, maar daarna – zo’n beetje bij de start van Mork&Mindy – ontstond een strak en goed geschreven levensloop. Ondanks dat Herbert volgens mij voor nog geen meter field-research heeft gedaan. Ze heeft door middel van uitgebreide desk-research alle informatie verzameld die er te vinden was, chronologisch gecategoriseerd en daar een vlot geschreven geheel van gemaakt. Knap gedaan. Zo hier en daar duiken nog wat speculatieve alinea’s op, maar daar valt mee te leven of over heen te lezen. Wat ik belangrijk vond, dat heb ik gevonden. Een goed geschreven overzicht van de levensloop van Robin Williams. Met regelmatig het gevoel van: hé, dat wist ik niet. Zoals zijn jaren op de exclusieve theaterschool Juilliard in New York, de moeizame overstap van Mork&Mindy naar de filmindustrie, zijn innige vriendschap met Christopher Reeves, zijn gameverslaving (hij noemde zijn dochter Zelda). En zijn liefde voor wielrennen. Hij was bevriend met Lance Armstrong en ging regelmatig mee naar de Tour de France. Williams schreef een leuk stukje over de ‘knechten’ van de grote wielrenners. In Frankrijk heten die ‘domestiques’. Het is prachtig om zijn ploeggenoten te zien, de ‘domestiques’. Die lui gaan op volle kracht voor alles wat Lance nodig heeft – eten, water, hij moet een heuvel op gesleurd worden, zijn radio is stuk, wat dan ook. Kromgebogen met hun neus op het stuur, brengen ze hem alles wat hij nodig heeft. De ploegleider zegt: “Hé, wil je even naar de auto komen om een watertje voor Lance te halen?” En die vent moet zich helemaal terug laten zakken, het water ophalen en dan zijn longen uit zijn lijf fietsen om weer vooraan te komen en het flesje aan Lance te geven. En dan zegt Lance: “Dit water is te warm.” Domestiques blijkt Frans te zijn voor slaaf!’

Kortom: wie op zoek is naar diepgravend journalistiek topwerk zal geduld moeten hebben, maar voor iedere liefhebber van deze begaafde acteur een informatieve en goed geschreven biografie.