Diep menselijk relaas over chemie en binding

Een literair verhaal van 157 blz. Wie snel over het verhaal heen leest, zal veel van zijn schoonheid missen. Het punt bij Giordano is ook nu weer dat er empathie gevraagd is: er zit zoveel gevoel onder de toplaag van woorden. Dan ontdek je de gevoelens van verwarring, eenzaamheid, de behoefte aan erkenning, de hoop met de jaren op te gaan in elkaar:

"Ik wist zeker dat Nora's zilver en mijn zwart langzaam met elkaar vermengd raakten (...) En we waren er samen van overtuigd geraakt dat het vuurrode levenssap van Signora A. aan het onze nog een schakering zou toevoegen, waardoor de soortelijke dichtheid ervan zou toenemen en wij sterker zouden worden.
Ik vergiste me. Wij vergisten ons."

Maar Signora A. ziet dat het zwart en het zilver heel mooi op zichzelf en naast elkaar staan, bij elkaar passen, zodat zij de kleuren -al mengen ze niet- toch weet te "binden".