Vermoeiende feitendrift.

Leuk hoe iconische figuren (vader/zoon Eisenstein, Hannah Arendt, Romain Gary, Jacques Lipchitz) afgezet worden tegenover de grote gebeurtenissen van de 20e eeuw. Het aangrijpende zit in hoe leven en werk gekoppeld wordt aan de onmacht ten aanzien van turbulente omwentelingen en valse ideologieën als antisemitisme en geïnstitutionaliseerd communisme. De betere verhalen weten een nostalgisch gekleurd gevoel van weemoed en teloorgang invoelbaar te beschrijven, maar dat geldt niet voor alle vijftien afzonderlijke verhalen. Brokken weet geen maat te houden met het opdissen van terzijdes, parallellen, namen en jaartallen; vaak resulterend in een vermoeiende opsomming van feiten boven opzwepend proza dat voor zichzelf spreekt.