Oud Met Gebreken, Niet Meer Van Deze Tijd

Treffend poëtische bespiegeling op de grote vernedering van het ouder worden en daarbij te moeten beseffen dat je niet meer als een serieus mens gezien wordt. Grappig hoe de keuze van Désiré Cordier om dementie te veinzen een soort daad van verzet wordt tegen kleinburgerlijke verwachtingen van de omgeving. Het is de enige manier waarop hij nog contact kan vinden met zichzelf als een aftakelende figuur in een wereld waar de omgeving steeds bezig is om de maakbaarheid van het leven te forceren. De enige manier om terug te gaan naar het vergankelijk mens-zijn is terugkeren naar een onmenselijke staat waar alle waardigheid wordt afgenomen. Ik zie dit dan ook vooral als een filosofische bespiegeling op het maakbaarheidsdenken in de moderne tijd, waarbij er iets verloren is gegaan in het idee dat vergankelijkheid en verval bij het leven horen. De manier waarop we met onze ouderen omgaan is alsof we ze wegstoppen om maar niet geconfronteerd te hoeven worden dat onze levens niet maakbaar zijn. Désiré verzet zich door die vergankelijkheid zelf op te zoeken door daarbij actief tegen het moderne maakbaarheidsdenken in te gaan