Oorlog in vredestijd

Oorlogsherinneringen zonder oorlog. Andreas Oosthoek vertelt het (deels) autobiografische verhaal van een identificatieteam, bestaande uit dienstplichtige jonge mannen, dat opgezadeld wordt met het opsporen van Duitse oorlogsslachtoffers in Nederland. Door de staat opgelegde dwangarbeid zonder passende psychische begeleiding. Het zijn dan ook tragikomische overleveringen over de camaraderie tussen de manschappen als tegenwicht aan het leed dat ze ervaren door de heftige confrontaties met de restsporen van de Tweede Wereldoorlog. Vuurland (2016) heeft aanvankelijk niet echt een plot, maar het narratief meandert voort met sfeerimpressies in korte staccato-zinnetjes. In de vluchtige telegramstijl worden feitelijke beschrijvingen van de werkzaamheden rond het lijkenruimen afgewisseld met lyrische overpeinzingen over de oorlogstragiek tegenover de overweldigende ervaringen van het natuurschoon. In sommige passages werkt die schrijfstijl beter dan in andere passages, waardoor het boek als geheel geen lekker ritme weet te krijgen. En toch heeft het ondanks - of dankzij (?) - de stotterende stijl een eigenheid in hoe het de magnitude beschrijft van het oorlogsgebeuren op een naoorlogse generatie.