Dit Laaiende Vuur: Soms ontroerend maar met een overdosis drama

De zeventienjarige Lucille staat er plotseling alleen voor. Haar moeder is op vakantie gegaan en lijkt niet terug te komen. Haar vader is opgenomen in een instelling. De verantwoordelijkheid voor haar negenjarige zusje Wren komt op Lucille neer. En dan zijn er ook nog de rekeningen die betaald moeten worden. Lucille zal een baantje moeten vinden en heeft iemand nodig om op haar zusje te passen. Gelukkig krijgt ze hulp van haar beste vriendin Eden en Edens tweelingbroer Digby. Maar als Lucille hopeloos verliefd wordt op Digby, brengt dat nog meer problemen met zich mee…

Ik las 'Dit laaiende vuur' voor de 7Days Reading Challenge en het leek me een aangrijpend boek. Het heeft een mooie sterke titel en de cover is prachtig. Ik wist dat het een vrij heftig boek was, maar voor een relatief dun boek, 228 pagina’s, zit er echt wel heel veel drama in. Voor een boek zou alleen de plotlijn over haar ouders die weg zijn en Lucille die voor haar zusje moet zorgen al genoeg zijn. Er komen echter steeds meer plotlijnen bij met nog meer problemen die de geloofwaardigheid van het boek niet ten goede komen. Estelle Laure had beter een selectie kunnen maken om die meer uit te kunnen werken om zo meer diepgang te creëren.

Lucille is een sterk meisje maar komt niet heel sympathiek over. Natuurlijk bevindt ze zich in super moeilijke situatie, maar ze is vaak wel erg kortaf. Digby viel me ook een beetje tegen, hij heeft een vaste vriendin en toch geeft hij zoveel verwarrende romantische aandacht aan Lucille. Lucille’s zusje Wren is schattig en lief neergezet. De stukjes met Lucille’s interactie met Wren vond ik het mooist en het meest aangrijpend om te lezen. Door een paar flashbacks leer je meer over de eerdere gezinssituatie en hoe de huidige situatie is ontstaan. Maar dat blijft beperkt, een duidelijke verklaring over de verdwijning van de moeder laat op zich wachten.

Een positief punt van dit boek is de prettige schrijfstijl. Ik heb het boek in één avond uitgelezen en dat komt vooral door de vlotte schrijfstijl. De schrijfstijl zorgt voor meer emotie in het verhaal. De titel is goed gekozen en past mooi bij het verhaal:

'Leg me eens uit wat de zin van het leven is als je niet bereid bent om te vechten voor wat waar is in je hart, om pijn te lijden als het nodig is. Een laaiend vuur, dat moet je zijn.'

'Dit laaiende vuur' is bij vlagen een ontroerend verhaal, maar helaas zit er een overdosis drama in en blijft het verhaal wat oppervlakkig. Estelle Laure weet met haar debuut niet helemaal te overtuigen, ondanks haar vlotte schrijfstijl.