Gaat de trilogie als een nachtkaars uit?

Haar toenmalige vriendje was lid van de Scientologybeweging en daarom sloot Mariette Lindstein zich op 19-jarige leeftijd ook bij hen aan. Aanvankelijk vond ze haar betrokkenheid een opwindende ervaring, maar het werd steeds meer een nachtmerrie. Elektronisch beveiligde hekken en gewapende bewakers zorgden ervoor dat de leden gevangenen waren. Op haar zesenveertigste ontsnapte ze aan de beweging en besloot ze om erover te gaan schrijven. Om een zo groot mogelijke doelgroep te bereiken, koos ze voor het thrillergenre. Omdat wat ze wilde vertellen niet in één boek paste, werd het een trilogie. De sekte was het eerste deel en in februari verscheen deel twee, De sekte herrijst.

Na haar ontsnapping uit de sekte ViaTerra, ze heeft er twee jaar doorgebracht, probeert Sofia Bauman haar leven weer een nieuwe invulling te geven. Dat valt niet mee, want ze heeft nog regelmatig nachtmerries en anderen hebben al snel een oordeel over haar klaarstaan. Mede door haar toedoen belandt de sekteleider, Franz Oswald, in de gevangenis. Hier schrijft hij een boek en beraamt hij zijn plannen om wraak op Sofia te nemen. Sofia zit echter niet stil en deelt haar ervaringen over haar verblijf in de sekte in een blog. Haar leven wordt haar daarna bijna onmogelijk gemaakt. Sofia vraagt zich af of een echte ontsnapping uit de sekte wel mogelijk is.

Net als in De sekte begint Lindstein het verhaal in dit tweede deel van de trilogie met een proloog. Deze ademt een dreigende sfeer uit en roept vraagtekens op voor de lezer. Want wat is er gebeurd en, hoewel het eigenlijk wel te voorzien is, wie zit er in moeilijkheden. Dit wordt gedurende het verhaal wel duidelijk. De sekte herrijst gaat in ieder geval verder waar het eerste deel geëindigd is. Om na het dichtslaan van dit tweede deel niet in verwarring achter te blijven, is het verstandig om de trilogie op volgorde te gaan lezen. Laat je dit na, dan wordt het lastig om dit boek, ondanks dat de auteur af en toe verwijst naar het eerste deel, goed te begrijpen.

In De sekte herrijst wordt het verhaal vanuit het perspectief van een aantal personages verteld. Dat is een goede keuze van Lindstein, want op deze manier komt de lezer te weten hoe het verder met hen gegaan is, welke keuzes ze gemaakt hebben en wat hun eventuele plannen zijn. En ook nu kun je je erover verbazen waarom sommigen tot hun keuze zijn gekomen. Is het slaafsheid, is het angst of zijn ze nog steeds onder invloed van een hersenspoeling? Dit speelt zich dan vooral in het begin van het boek af en dan is het nog enigszins beklemmend. Het lukt de auteur echter niet om dit gevoel te handhaven, want na ruim een derde wordt het een ‘gewoon’ verhaal. Lindstein probeert wel wat angstgevoelens op te wekken, maar omdat de spanning ontbreekt, lukt haar dat niet.

Naarmate de ontknoping nadert, krijgt het verhaal wel enkele plotwendingen, maar deze zijn te minimaal om nog voor een daverende verrassing te kunnen zorgen. Toch kan de lezer zich niet aan de indruk onttrekken dat De sekte herrijst vooral een relaas is over het leven van Sofia, waarbij het er soms zelfs op lijkt dat je een chicklit leest. Ook kun je twijfels hebben over het gedrag van haar. Ze wordt, hoewel ze toch het nodige heeft meegemaakt en daardoor achterdochtig zou moeten zijn, vrij naïef neergezet als ze een nieuwe relatie denkt aan te gaan. Wat hieruit voortvloeit, kun je al van mijlenver aan zien komen.

In De sekte herrijst, vakkundig vertaald door Corry van Bree, ontbreekt het spanningselement dat zijn voorganger nog wel had. Het kan de verwachting dat het minstens zo intrigerend zou zijn niet waarmaken. Als het laatste deel, dat in september 2018 verschijnt, in deze trant doorgaat, zal de trilogie als een snel dovende nachtkaars uitgaan.