Bijzonder innemende debuutroman

In 2012 deed Laura van der Haar, volgens haarzelf per ongeluk, mee aan een poëzieslag en werd in dat jaar de winnaar van het Nederlands Kampioenschap Poetry Slam. Een paar jaar later stelde ze haar gedichtenbundel Bodemdrang samen en dat betekende eveneens het einde van haar carrière als archeoloog. Ze ging zich vanaf dat moment volledig toeleggen op schrijven. Zo heeft ze bijvoorbeeld bijgedragen aan de satirische website De Speld en ook aan de Nederlandse versie van VICE. Verder begon ze met het schrijven van een eerste roman. Dit romandebuut, Het wolfgetal, is in het voorjaar van 2018 verschenen.

Het is het einde van de jaren negentig. Twee elfjarige meisjes raken met elkaar bevriend en groeien op in een provinciestad. Ze staan aan het begin van hun puberteit en hebben dus de leeftijd om te ontdekken. Zowel zichzelf als de omgeving om zich heen. Vikki, een van de twee, verlegt haar grenzen steeds meer en verwacht dit ook van haar vriendin. Nadat ze, samen met een ander meisje, een avond uit zijn geweest, gaat er iets gigantisch fout. Het is zelfs zo erg dat dit hun vriendschap danig onder druk zet.

Een openingszin is belangrijk voor een boek. Zo’n zin kan een verhaal, nog voordat het begonnen is, maken of breken, maar wat het in ieder geval moet doen, is de lezer nieuwsgierig maken. Dat doet deze zin in Het wolfgetal zonder meer, het trekt de aandacht en blijft gedurende het verhaal zonder meer hangen. Natuurlijk is dit niet het enige waar de lezer nieuwsgierig naar wordt. Dat wordt hij ook naar Vikki en haar naamloze vriendin, de ik-figuur vanuit wier perspectief het verhaal wordt verteld. Naarmate het verhaal vordert, wordt er steeds meer een tip van de sluier opgelicht en daarom kom je ook meer over beide meisjes te weten. Dat creëert een spanningsveld, dat overigens nog eens wordt versterkt doordat sommige hoofdstukken afgewisseld worden met eerst fragmenten uit een autopsierapport en later uit het verslag van een psychiater. Uit dat eerste blijkt dat er iets gebeurd is, maar wat dat dan is en over wie het gaat, is aanvankelijk nog niet duidelijk. Dat wordt het gedurende de plot, en dat was min of meer te voorzien, wel, maar het gevoel van spanning verdwijnt daardoor niet.

Het wolfgetal is vooral een verhaal van twee meisjes in de puberteit. Wat hen beweegt, waar ze zich mee bezighouden. De ene keer hebben ze nog wat van een kind over zich, maar het andere moment pretenderen ze al heel wat te zijn. Dat wordt door Van der Haar erg goed beschreven, ze heeft zich in de gedachtewereld verplaatst van meisjes van die leeftijd en weet dat dus ook goed over te brengen. Soms denk je zelfs dat ze haar uit eigen ervaringen in het verhaal verwerkt heeft. Hoewel de vertelster en Vikki uit totaal verschillende milieus komen, lijkt hun vriendschap daar niet onder te lijden. Die is innig, zelfs zo erg dat de lezer de indruk krijgt dat het verder gaat dan alleen maar dat. Zelfs als ze elkaar, vele jaren later, weer tegenkomen, pakken ze de draag als vanouds weer op. Beide meisjes zijn het belangrijkst voor het verhaal, hun personages zijn dan ook prima uitgewerkt en zorgen voor een heel acceptabele diepgang.

Van der Haar weet in een vlotte schrijfstijl met soms mooi geformuleerde zinnen ook de toon van de jaren negentig goed neer te zetten. Tijdens de plot worden gerezen vragen beantwoord en dat gebeurt ook in de ontknoping. Desondanks kan de lezer aan het eind toch het gevoel hebben dat het verhaal niet helemaal af is. Omdat er wel enkele onbeantwoorde vragen overblijven. Dat neemt echter niet weg dat de auteur met Het wolfgetal een bijzonder innemende debuutroman geschreven heeft.