Ruim dertig jaar zwijgen: onwerkelijk en bizar

Eveline Vanhaverbeke wilde al op jonge leeftijd schrijfster worden. Vanwege haar studie en het gezinsleven raakte deze ambitie wat naar de achtergrond. Na het zien van een interview met Dimitri Verhulst besloot ze haar droom waar te maken. Dat resulteerde in 2010 in haar eerste roman: De kleur van de sterren. Ze kreeg hiervoor meteen lovende kritieken. In 2013 verscheen De verborgen prelude  en werd haar debuut opnieuw uitgegeven.

Haar nieuwste roman, Vergeten dagen, verhaalt over Gaston, een gepensioneerde commissaris die bekendstaat om zijn eigenzinnigheid. Ondanks dat was hij een goed en succesvol politieman. Toch lukt het hem niet om die ene onopgeloste zaak te vergeten. Tweeëndertig jaar geleden was het dat drie mensen uit het West-Vlaamse dorpje W spoorloos verdwenen. Na afloop van een feest bij de kasteelheer en tevens graaf bleken zijn tienjarige zoon, de zestienjarige dochter van een advocaat en een veertigjarige professor onvindbaar te zijn. Intensief speurwerk en vele ondervragingen hebben geen enkel resultaat opgeleverd. Op zijn allerlaatste dag neemt Gaston het dossier mee naar huis en verdiept hij zich opnieuw in deze onbevredigende zaak. Want hij is erop gebrand om te weten te komen wat er met hen is gebeurd.

De verdwijning van de drie dorpsbewoners wordt vanuit het perspectief van vijf personages onder de aandacht gebracht. Deze vijf personages, Gaston, Charles, Charlotte, Annette en Victor, hebben ieder afwisselend hun eigen hoofdstukken. Daarin begint het in de huidige tijd, maar eindigt het met hun verhaal van tweeëndertig jaar eerder. Door deze terugblikken krijgt de lezer steeds duidelijker voor ogen wat er ruim drie decennia geleden is gebeurd. Deze door Vanhaverbeke gekozen opzet is in het begin wel even wennen omdat je telkens moet omschakelen en ook het verhaal van het personage weer in beeld moet zien te krijgen.

Toch zorgt de gekozen indeling er wel voor dat je langzaam maar zeker nieuwsgieriger wordt naar de gebeurtenissen die zich aan het begin van de jaren tachtig hebben afgespeeld. Het steeds meer prijsgeven daarvan heeft echter wel tot gevolg dat de uiteindelijke ontknoping enigszins voorspelbaar is. Dat is jammer, omdat een aantal verrassende wendingen het boek zeker sterker zouden maken.

Het verhaal in Vergeten dagen  is zowel onwerkelijk als bizar. Want hoe kan het dat alle inwoners van een dorp zich meer dan dertig jaar in stilzwijgen hullen? Dat ze al die tijd een geheim met zich meedragen en daardoor ook met een schuldgevoel rondlopen. Alleen maar om een van hen, die ook nog eens indirect met de gebeurtenissen te maken had, in bescherming te nemen.

De schrijfstijl van Vanhaverbeke is toegankelijk en ze weet een zekere, maar minimale, spanning op te bouwen. Omdat het verhaal vooral draait om de terugblikken van de diverse personages zijn grote delen van de verhalen die zich in de huidige tijd afspelen niet altijd even relevant. Daardoor wekken die delen de indruk dat ze alleen maar als boekvulling dienen.

Vergeten dagen  is bovenal een in een thrillerjasje gestoken roman. Een roman die na afloop een licht onbevredigend gevoel achterlaat omdat enkele vragen ontbeantwoord blijven.