Meeslepend mooi

Na het lezen van de achterflap verwachtte ik eigenlijk een spannende roman, maar op pagina 1 werd dat spannende van de beschrijving al gelijk onthuld. We noemen het maar even de grote gebeurtenis om spoilers te voorkomen. Nou die werd dus al in hoofdstuk één, tien jaar geleden, bekend gemaakt. Ik verwachtte dat de rest van het verhaal daardoor in het niet zou vallen, maar dat was gelukkig niet het geval. Er blijven na dat eerste hoofdstuk meer dan genoeg vragen over om in het verhaal gesleept te worden. De cover vind ik ondanks de zoete kleur van de lucht best wel bij het verhaal passen. Ik kan me voorstellen dat Kate daar zo op een dag staat.

Het verhaal begint met een fragment over de grote gebeurtenis en daarna ging het verhaal naar een andere fase in het leven van Kate. Er zijn momentopnamen van tien jaar geleden, voor de grote gebeurtenis en momentopnamen van korter geleden. Langzaam komen alle stukjes van het verleden van Kate samen en snap je waarom ze deed wat ze heeft gedaan, wat het effect daarvan is en hoe Kate met alles omgaat dat op haar pad terechtkomt.


Wat ik heel sterk aan dit boek vond waren de emoties. De rillingen en de afschuw die het verhaal opwekt, terwijl je langzaam ontrafelt wat Kate heeft doorgemaakt en hoe haar kinderen worstelen met de beslissing die hun moeder heeft gemaakt. Het werd daardoor heel meeslepend.

 

Daarnaast krijg je steeds meer respect voor wat Kate heeft gedaan, ondanks het heel tweeledig aanvoelt. Ze is door een ontzettend diep dal gegaan, waardoor je het haar gunt geluk te vinden, maar constant botst ze tegen dingen aan. De lijdensweg is bewonderingswaardig en daardoor blijf je lezen om erachter te komen of het nog goed kan komen.

Het einde vond ik te snel gaan. Alle momenten zijn gedetailleerd en uitgebreid beschreven, maar naar mate je het einde nadert raakt het leven van Kate in een soort stroomversnelling. Dat vond ik jammer. Alsof dat deel minder belangrijk was, omdat je de ontknoping rondom de grote gebeurtenis al had ontdekt.  

Wat ik ook jammer vind, is dat er alleen maar terugblikken zijn en geen toekomstige blik (zoiets als vijf weken later). Dat geeft mij namelijk negen van de tien keer een afgerond gevoel bij boeken. Nu mag je het voor mijn gevoel nog teveel zelf inkleuren en dat vind ik jammer.

Op die twee puntjes na vond ik het een erg mooi boek. Het had wat spannende elementen in zich, maar was vooral emotioneel door de wijze waarop Kate gepresenteerd wordt en wat ze heeft meegemaakt. Zeker een aanrader! En ik ga intussen op zoek naar nog een boek van Amanda Prowse.