Lezersrecensie
Pijnlijk mooi ...
01 maart 2017
‘Steeds harder begon het te regenen... Was dat een kikker die hij zag, een kikker die voor zijn gezicht over de stenen hopte en zijn wangen opblies tot kauwgombalbellen? ... Hij zag niet waar ze vandaan kwamen, maar het werden er steeds meer. Iedere druppel die de grond raakte leek tot een kikker uit te groeien.’
De debuutroman van Michel Klein Nulent (1972) deed me door bovenstaande regels enigszins denken aan de film Magnolia waarin het aan het einde van de film kikkers regent.
Jacob Osman, kruidenier van een avondwinkel is een gescheiden man. Zijn vrouw heeft hem ingeruild, zo zegt hij. Hij heeft een dochtertje. Zijn droom is een huis te bouwen om daarmee zijn vrouw en kind terug te winnen. Hij heeft echter ook speelschulden en wordt door de schuldeiser flink onder druk gezet.
Op een avond loopt Isis, een 16-jarig meisje de winkel binnen. Ze zegt tegen Osman dat ze de tram heeft gemist en vraagt of ze de nacht bij hem mag doorbrengen. De volgende dag vertelt Isis dat ze is weggelopen en vraagt of ze wat langer bij hem zou mogen blijven. Osman voorziet problemen, maar stemt toe.
Langzamerhand nemen Osman en Isis elkaar meer in vertrouwen en ontstaat er een aparte vriendschap. De schrijver weet op een mooie breekbare manier om te gaan met thema’s als eenzaamheid, status, verleiding en aantrekkingskracht.
De scene waarin Osman in opdracht van zijn schuldeiser er flink van langs krijgt roept zowel medelijden als weerzin op, want hoewel je vooral neigt sympathie voor de hoofdpersoon te hebben, had ik ook zoiets van: kom nou op man, sla terug!
Als Osman na vele klappen en trappen op de grond ligt galmt het na in zijn hoofd: ‘Niets, niets.’ Hij droomt verder: ‘Ik ben een volstrekte mislukkeling, een absolute nul.’ Dan verschijnt ook zijn ex-vrouw in de droom. ‘Je vecht niet,’ zegt ze op een verwijtende toon. En Osman antwoordt: ‘Maar ik werk toch? Ik werk toch hard voor ons. Ik kan niet harder, echt.’
Na de mishandeling stelt Osman voor een paar dagen naar zijn ‘domein’ te gaan. Hij vertelt Isis dat zijn huis een heus paleis wordt. ‘..met drie slaapkamers, een veranda en een badkamer met een bad. Ik bouw een toren op iedere hoek en bedek de koepels ervan met koper, zodat het huis je al van verre tegemoet schittert. ... bij westenwind kun je op mijn land de zee ruiken.’ De werkelijkheid is echter pijnlijk anders dan hetgeen Osman schetst, waardoor de vriendschap flink op de proef wordt gesteld. Als lezer vrees je hierbij het ergste voor de afloop van het verhaal.
De debuutroman van Michel Klein Nulent (1972) deed me door bovenstaande regels enigszins denken aan de film Magnolia waarin het aan het einde van de film kikkers regent.
Jacob Osman, kruidenier van een avondwinkel is een gescheiden man. Zijn vrouw heeft hem ingeruild, zo zegt hij. Hij heeft een dochtertje. Zijn droom is een huis te bouwen om daarmee zijn vrouw en kind terug te winnen. Hij heeft echter ook speelschulden en wordt door de schuldeiser flink onder druk gezet.
Op een avond loopt Isis, een 16-jarig meisje de winkel binnen. Ze zegt tegen Osman dat ze de tram heeft gemist en vraagt of ze de nacht bij hem mag doorbrengen. De volgende dag vertelt Isis dat ze is weggelopen en vraagt of ze wat langer bij hem zou mogen blijven. Osman voorziet problemen, maar stemt toe.
Langzamerhand nemen Osman en Isis elkaar meer in vertrouwen en ontstaat er een aparte vriendschap. De schrijver weet op een mooie breekbare manier om te gaan met thema’s als eenzaamheid, status, verleiding en aantrekkingskracht.
De scene waarin Osman in opdracht van zijn schuldeiser er flink van langs krijgt roept zowel medelijden als weerzin op, want hoewel je vooral neigt sympathie voor de hoofdpersoon te hebben, had ik ook zoiets van: kom nou op man, sla terug!
Als Osman na vele klappen en trappen op de grond ligt galmt het na in zijn hoofd: ‘Niets, niets.’ Hij droomt verder: ‘Ik ben een volstrekte mislukkeling, een absolute nul.’ Dan verschijnt ook zijn ex-vrouw in de droom. ‘Je vecht niet,’ zegt ze op een verwijtende toon. En Osman antwoordt: ‘Maar ik werk toch? Ik werk toch hard voor ons. Ik kan niet harder, echt.’
Na de mishandeling stelt Osman voor een paar dagen naar zijn ‘domein’ te gaan. Hij vertelt Isis dat zijn huis een heus paleis wordt. ‘..met drie slaapkamers, een veranda en een badkamer met een bad. Ik bouw een toren op iedere hoek en bedek de koepels ervan met koper, zodat het huis je al van verre tegemoet schittert. ... bij westenwind kun je op mijn land de zee ruiken.’ De werkelijkheid is echter pijnlijk anders dan hetgeen Osman schetst, waardoor de vriendschap flink op de proef wordt gesteld. Als lezer vrees je hierbij het ergste voor de afloop van het verhaal.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
