Iedereen z'n eigen waarheid

Een verrukkelijke hervertelling weer, dit keer over koning David, koning Salomo en zijn opvolgers. Over liefde, ontrouw, wraak en hartstocht. Èn over macht en over wat nu eigenlijk de waarheid is.
Net zoals in eerdere delen ben ik verrast hoeveel parallellen er te trekken zijn met het heden. Angst voor mensen die anders zijn, leidend tot haat en geweld is van alle tijden.
‘Ik vroeg me af hoe vaak in de geschiedenis Gods naam was misbruikt om er de meest gruwelijke misdaden mee goed te praten. Of belangrijker nog: hoe vaak ging dat in de toekomst nog gebeuren?’ Dit zijn gedachten van Abigail (1 van Davids vrouwen). Haar verhaal fascineerde me buitengewoon.

Ze heeft het veel over verhalen, zijn ze waar of is het kletspraat? ‘Ben ik zo’n raar wijf dat niet begrijpt dat een verhaal niet wordt verteld om de werkelijkheid te beschrijven, maar om een beeld te geven van de menselijke geest? Alles wat wordt verteld had kunnen gebeuren, dat is waar, en het zal ergens ter wereld vast wel zijn gebeurd, maar niemand weet wáár.’ Ze trekt alle verhalen in twijfel, inclusief die van haarzelf ( ‘ik ben maar een mens, ik zit vol gebreken’) maar is ook van mening dat we niet anders kunnen dan vertellen wat we menen te zien of ons menen te herinneren. Haar conclusie is uiteindelijk dat elk verhaal op eigen manier een beeld geeft van de geest van de mens.
Aan het slot van haar hoofdstuk zegt ze ‘geloof niet alles wat ik heb geschreven…..zoek naar uw eigen verhaal dat misschien tussen mijn woorden te vinden is, dan heeft u mij niet meer nodig’.

Het verhaal van Jerobeam gaat vooral over de angst voor vreemdelingen. Salomo trouwde buitenlandse vrouwen en liet hen hun eigen goden eren. Jerobeam was het daar niet mee eens en heeft het over grenzen sluiten, Israël voor de Israëlieten, weg met de buitenlanders. Waar hebben we dat vaker gehoord….
De laatste 50 bladzijdes vond ik door de vele namen en oorlogen erg ingewikkeld, het kostte me moeite om het enigszins te volgen. Maar kijk alweer uit naar deel 5.