Op zoek naar positieve dingen levert een triest beeld op

Hoe het leven fout kan gaan, zou een passende ondertitel zijn voor dit boek.

Beth, de hoofdpersoon en vertelster van het verhaal zit in de gevangenis. Ze is nog jong 20, maar heeft iets heel ergs gedaan, iets waar je pas laat in het boek uitleg over krijgt en waar je gedurende het lezen diverse mogelijkheden de revue laat passeren wat dat hele erge zou kunnen zijn.

Beth heeft het moeiljk, maar heeft het in de gevangenis nog zo slecht niet getroffen. Een paar mede gevangenen proberen wat voor haar te zorgen, maar de meeste hulp krijgt ze van Erica, haar therapeute. Erica weet dat Beth vooral het slechte ziet en laat haar terug kijken op haar leven, zoeken naar de goede dingen, welke ze opschrijft. Het wordt een soort van lange brief aan haar dochter.

Dan blijkt hoe moeilijk Beth het heeft gehad en wat ze deed om te overleven. Het is indrukwekkend en behoorlijk triest. In een boek waarin iemand moet zoeken naar positieve gebeurtenissen in haar leven, wordt met elke gebeurtenis die triestheid juist benadrukt.

De schrijfster weet dat over te brengen, maar de vraag is of dat de bedoeling was. Zou het niet positiever moeten zijn? Ik heb het er niet uit gehaald en blijf met een katerig gevoel achter.